Κακοφωνίες βοήθειας

Αυτός ο τόπος, ο «ευλογημένος», όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται. Με το ηλιόλουστο καλοκαίρι, με τα νησιά  που πλέουν μεσοπέλαγα, με τα χιλιόμετρα των ακτών του.

Οι θάλασσες του, που χιλιάδες χρόνια τώρα δίνουν ζωή, που ημερεύουν ή αγριεύουν και ταυτίζονται με το ελληνικό καλοκαίρι.

Από γκλαμουράτα θέρετρα, με τις πανάκριβες χρεώσεις για μία ξαπλώστρα εκεί που σκάει το κύμα, τα  beachόμπαρα με τα ντεσιμπέλ να ξεκουφαίνουν μέχρι και τα φύκια, έως τις παραλίες με τα αρμυρίκια, που στη σκιά τους συνωστίζονται παιδάκια, μαμάδες, συνταξιούχοι, ρακέτες και ταπεράκια με κεφτέδες, είναι οι εικόνες που ταυτίζονται με το ελληνικό καλοκαίρι.

Κι εσύ εκεί αραχτός και μακάριος, μεταξύ φραπεδιάς και essence καρύδας του αντηλιακού, να νοιώθεις προύχοντας που λιάζεσαι κάτω από τον ιστό που κυματίζει η γαλάζια σημαία και παραδίπλα από τον πύργο του ναυαγοσώστη, καθώς σκέφτεσαι ότι χαλάλι τα λεφτά σου σαν πολίτης αυτού του τόπου, αφού τουλάχιστον ξέρεις ότι κολυμπάς σε πεντακάθαρα νερά και υπάρχει κάποιος φύλακας της δικής σου ασφάλειας.

«Βοήθεια άνθρωποι. Πνίγομαι».

Η φωνή χάνεται κάπου ανάμεσα στο βουητό από τα μποφόρ του Αιγαίου και στο επαναλαμβανόμενο τακ-τακ από τις ρακέτες.

Ένα σώμα βυθίζεται στο νερό και επανέρχεται με σπασμωδικές κινήσεις στην επιφάνεια. Δεν έχει πια το κουράγιο να φωνάξει για βοήθεια.

Τι να κάνεις; Να επαναπαυθείς στη σιγουριά ότι αυτός που πρέπει θα κάνει τη δουλειά του και θα προστρέξει ή να λειτουργήσεις ενστικτωδώς και ανθρώπινα;

Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη. Τρέχεις, βουτάς, κολυμπάς μανιασμένα, μαζί σου κι άλλος, κι άλλος, όλοι προς αυτόν που κινδυνεύει. Έξω, ο κόσμος αλαφιασμένος, να αγωνιά. Τα βλέμματα όλων στρέφονται στον πύργο. Ο «φύλακας άγγελος» βρίσκεται στη νιρβάνα του. Μα άνθρωπος είναι και η παραλία έχει πολύ κόσμο. Φωνές από κάτω, μα δεν ακούει. Όταν πια με τα πολλά αντιλαμβάνεται τι γίνεται, τρέχει και βουτά στο νερό, όμως οι λουόμενοι έχουν ήδη βγάλει στην ακτή αυτόν που κινδύνεψε. Βγαίνει κι αυτός ξοπίσω και του παρέχει τις πρώτες βοήθειες. Ναι, και ποιος να το αρνηθεί.

Τέλος καλό όλα καλά. Σημασία έχει ότι ένας άνθρωπος σώθηκε.

Πόσο μίζερη θεώρηση! Στο πυρ το εξώτερο οι φωνές όσων απαίτησαν κάποιοι να είναι συνεπείς στη δουλειά τους.

Μην φωνάξεις, μπορεί το ατυχές αυτό συμβάν να βλάψει την εικόνα του χωριού και της παραλίας. Μην απαιτήσεις το αυτονόητο, μπορεί να θιγούν οικονομικά αυτοί που αναλαμβάνουν εργολαβικά την προστασία σου. Μην καταγγείλεις, μπορεί να απειληθείς. Μην καταγράψεις τα γεγονότα, μπορεί να δεχθείς παρεμβάσεις.

Βλέπεις από την άλλη είναι κι αυτοί που είναι πρόθυμοι να παρουσιάσουν τα πάντα «στρογγυλεμένα» κατά πως συμφέρει. Είναι εύκολο να μεταστρέψουν το ενδιαφέρον στην ταυτότητα αυτού που κινδύνευσε, για να μην ασχοληθεί κανείς με τα υπόλοιπα.

Μα αν βρεθεί ποτέ σε ανάλογη ανάγκη κάποιος απ’ αυτούς ή κάποιος δικός τους, τότε να μην υποστηρίξουν τις «κακοφωνίες» των αληθινών γεγονότων, αλλά την ώρα του κινδύνου που θα περιμένουν να κάνουν αυτοί που πρέπει τη δουλειά τους και να προστρέξουν για βοήθεια, τότε να κάνουν γαργάρες στις φωνητικές τους χορδές για να ουρλιάξουν για βοήθεια καλλίφωνα.