Φταίω, φταις, φταίει

Ότι και να γίνει πάντοτε φταίει κάποιος άλλος.

Μα τι κουσούρι είναι κι αυτό που έχουμε σαν λαός, ποτέ να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας! Ούτε ατομικές, ούτε συλλογικές.

Ποτέ δεν φταίμε εμείς, ποτέ δεν φταίει η φάρα μας, ποτέ δεν φταίει η ομάδα μας, ποτέ δεν φταίει το κόμμα μας, ποτέ δεν φταίει τίποτε δικό μας, τίποτε στο οποίο εμείς ανήκουμε ή είμαστε. Πάντοτε το φταίξιμο είναι στον «απέναντι», στον άλλο, στον αντίπαλο, σε οποιονδήποτε βρε αδελφέ, αλλά όχι – ποτέ – σ’ εμάς.

Α ρε Λουκιανέ, εσύ μια χαρά τα είπες.

«Τι θα πει δε φταίμε εμείς, τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι,

τι θα πει πως φταίνε αυτοί, τι θα πει ρε σεις τι θα πει;».

Εσύ, ο πάντα καλύτερος από τον άλλο, με την άποψη που έχει εμποτίσει το μυαλό σου για την μοναδικότητα σου, για την ιδιαίτερη ευφυΐα σου, για τις ικανότητες σου, η οποία συνοψίζεται στη φράση «δώσε μου εμένα για μια μέρα την εξουσία και θα δεις πως λύνονται όλα», πώς να δεχτείς ότι έχεις μερίδιο ευθύνης για ότι συμβαίνει;

Ας είχες το μυαλό σου ανοιχτό να δεις την ουσία των πραγμάτων, το νόημα πίσω από τις λέξεις, τις διαμορφώσεις κατά πως βολεύουν και να μην βαυκαλίζεσαι πως σε αφήνουν να αποφασίζεις. Κι έρχεσαι μετά να πεις πως οι άλλοι έφταιγαν, οι άλλοι τα έκαναν χάλια.

Δεν διαφωνώ, όμως εσύ που ήσουν όταν έπρεπε να είχες σκεφτεί, να είχες δει, να είχες καταλάβει, να είχες μάθει για να μην τους δώσεις το ελεύθερο να δράσουν;

Τώρα φταίει ο έτσι, φταίει ο αλλιώς, φταίει εκείνος, φταίει ο άλλος.

«Τι θα πει μας τα ‘παν αλλιώς, τι θα πει τα φάγαν οι άλλοι,

τι θα πει πως φταίει ο χοντρός; Φταίει κι ο χοντρός κι ο λιγνός».

Από το στενό πλαίσιο του μικρόκοσμου σου, έως τη διευρυμένη εικόνα μιας γενικευμένης κατάστασης, τα πράγματα διαμορφώνονται κατά πως βολεύει τους εκάστοτε που έχουν τη δύναμη. Μία δύναμη που εκπορεύεται από εσένα, καθώς εσύ βάζεις πλάτη για να την έχουν και αυτό είναι και το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης σου.

Πάντοτε το πολιτικό μας ρίζικο ήταν το ίδιο. Έτσι για να ανατρέξουμε και στο παρελθόν και να θυμηθούμε τη δημόσια εκφρασμένη απορία του Χαρίλαου Τρικούπη «Τις πταίει;». Από τότε είχε τεθεί το ερώτημα. Μόνο που απαντήσεις ακόμα δεν δόθηκαν, αφού κανείς ουδέποτε δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη.

Συμπεριφορές λάθος, ενέργειες λάθος, αποφάσεις λάθος, διαχείριση λάθος. Αλλά απούσα και η προσωπική ευθύνη.

Φταίει η κακιά στιγμή, φταίει η λάθος εκτίμηση, φταίει το σύμπαν που συνωμότησε εναντίον σου, φταίει η μοίρα, φταίνε τα πάντα εκτός από σένα. Μα πάνω από όλα φταίνε οι άλλοι.

Αν το καλοσκεφτούμε η αποποίηση ευθύνης έχει βαθιές ρίζες. Φτάνει μέχρι το πρωπατορικό αμάρτημα, το οποίο γαλούχησε γενεές επί γενεών και μεταξύ άλλων έδειξε ότι πρώτη απ’ όλους πέταξε με ευκολία από πάνω της την ευθύνη η Εύα, αφού δεν έφταιγε αυτή για τον απαγορευμένο καρπό, ο όφις την ηπάτησε.

Έτσι έχουμε μάθει να πορευόμαστε. Πάντα να φταίνε οι άλλοι.

Αμ δε. Τελικά δεν στα ‘πανε καλά. Φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ, φταίει κι αυτός, φταίνε κι άλλοι.

«Θα πει πως φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής».

 

Διαβάστε ακόμα