Επενδύσεις

Διαβάζω και ακούω στα ΜΜΕ ότι πολλοί ξένοι αγοράζουν ακίνητα στην πατρίδα μας. Είναι κυρίως Κινέζοι, Τούρκοι, Ισραηλινοί και πολλοί άλλοι. Καλό ή κακό;

Καλό, διότι εισάγεται συνάλλαγμα στην Ελλάδα. Κακό όμως; Τα ακίνητα δεν είναι ζωντανά πλάσματα όπως τα γιδοπρόβατα ή οι σπόροι των δέντρων και των κηπευτικών. Δηλαδή, δεν πολλαπλασιάζονται. Στα ζωντανά μπορούμε να καταναλώνουμε τον τόκο τους, ό,τι τίκτουν, και το κεφάλαιο να μένει άθικτο. Τα ακίνητα όμως, όπως και το υπέδαφος, δεν αναπαράγονται. Πουλάμε τα ασημικά μας. Γιατί γίνεται αυτό;

Η αγοραπωλησία γίνεται με συμφωνία πωλητή και αγοραστή. Φταίει λοιπόν ο πωλητής για το κακό που γίνεται. Ας μη δεχτούν να πουλάνε τη γη μας οι ιδιοκτήτες τους. Οι Τούρκοι αγοράζουν γη στη Θράκη που έχει αρκετούς μουσουλμάνους. Σε λίγο θα είναι η απόλυτη πλειοψηφία. Οι Ισραηλινοί αγοράζουν στη Θεσσαλονίκη, όπου πριν από ένα αιώνα η κοινότητα των Εβραίων ήταν η πλειοψηφία των κατοίκων. Μήπως η γη των Ελλήνων εκποιείται; Μα πώς γίνεται; Η γη μας είναι ποτισμένη με το αίμα μας.

Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους είχε λίγο παραπάνω από 10.000 κατοίκους, Σήμερα πλησιάζει το μισό εκατομμύριο. Και η Θεσσαλονίκη είναι γύρω στο ένα εκατομμύριο. Οι κάτοικοι της περιφέρειας έχουν εγκαταλείψει τον τόπο όπου γεννήθηκαν και ανατράφηκαν και συνέρρευσαν στις μεγαλουπόλεις, ιδίως στις δύο μεγαλύτερες. Μα, η ύπαιθρος είναι παραγωγική, οι πόλεις καταναλωτικές και ενώ η κατανάλωση είναι ευχάριστη, η παραγωγή είναι κοπιώδης. Τι θα γίνει αν, ό μη γένοιτο, αποκλειστούν οι πόλεις (π.χ. πόλεμος); Αστυφιλία. Ο λαός φταίει.

Από πανάρχαια χρόνια οι λαοί μεταφέρονταν από τη μια περιοχή στην άλλη, πηγαίνοντας όπου μπορούσαν να εξασφαλίζουν καλύτερα την επιβίωσή τους. Νομάδες ήταν κυρίως οι βοσκοί, αλλά και όλοι οι άλλοι, με βραδύτερο ίσως ρυθμό. Η μετακίνηση των λαών γινόταν για αιτίες πρώτιστα φυσικές (π.χ. αλλαγή κλίματος κλπ). Από τη στιγμή που η ανθρώπινη αγέλη άρχισε να γίνεται κοινωνία, οι αιτίες της μετακίνησης έγιναν και κοινωνικές. Όπου συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι, συνεργάζονται, γίνονται πιο παραγωγικοί και εκεί βρίσκουν αγαθά και υπηρεσίες που δεν μπορούν να τα έχουν έξω από τις πόλεις, νοσοκομεία, ανώτατη εκπαίδευση, πολιτιστικά δρώμενα κλπ. Επομένως, αν διορθώνονταν οι συγκοινωνίες, π.χ. έτσι που κανένα μέρος δεν θα απείχε πάνω από μια ώρα από μια μεγάλη πόλη, θα λυνόταν το πρόβλημα. Στην πατρίδα μας είναι καταφανής η απουσία συγκοινωνιών. Από τον καιρό του Χαρίλαου Τρικούπη που συνέλαβε το πρόβλημα και δημιούργησε τους πρώτους σιδηροδρόμους δεν έχουν γίνει πολλά βήματα. Δέστε το σημερινό σιδηροδρομικό δίκτυο. Είναι προφανής η ανεπάρκειά του. Ολόκληρη η Δυτική Ελλάδα δεν έχει γραμμές. Μα η διακίνηση των αγαθών από την παραγωγή στην κατανάλωση  γίνεται με τον πιο οικονομικό τρόπο σιδηροδρομικά. Είναι γεγονός ότι έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες πολλές οδικές αρτηρίες. Αυτές όμως βοήθησαν περισσότερο να φύγουν οι άνθρωποι από τον τόπο όπου γεννήθηκαν και ανατράφηκαν, παρά να εγκατασταθούν εκεί. Εξάλλου, η χώρα μας είναι γεμάτη παραλίες στεριανές και νησιώτικες. Έχομε σχεδόν 6000 νησιά και βραχονησίδες με κατοίκους μόνο σε μονοψήφιο αριθμό από αυτά. Στα πολλά από αυτά υπήρχαν παλιά μόνιμοι κάτοικοι, που επιβίωναν εκεί. Κάποτε η συγκοινωνία ανάμεσα τους γινόταν ακτοπλοϊκά με καΐκια. Αυτά όμως είναι πια απαράδεκτα αντιπαραγωγικά και επικίνδυνα. Τολμηρή επινοητικότητα χρειάζεται με νέα πλοιάρια που κινούνται με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά (εικόνα). Οι ανεμογεννήτριες με κατακόρυφο, αντί οριζόντιο, άξονα κάνουν τα πλοία πιο ευσταθή, λόγω της ροπής αδράνειας που επιβάλλουν. Οι σύγχρονες συνθήκες με μεγάλα φέρρυ μπόουτ, βοήθησαν να ερημωθούν κι άλλο τα νησιά μας. Είναι προφανές ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω από τις συγκοινωνίες.

Αυτό που λείπει είναι η ενίσχυση της παραγωγής. Μια πολιτεία, για να επιβιώνει, χρειάζεται άμυνα και οικονομία. Οικονομία σημαίνει ενέργεια, φυσική και βιολογική. Η χώρα μας είναι η πιο κατάλληλη για παραγωγή καθαρής ενέργειας από τον ήλιο, τους ανέμους, τις υδατοπτώσεις. Στα ξερονήσια μας πρέπει να αναπτυχθούν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά που να παράγουν ηλεκτρισμό για όλο τον τόπο, ακόμη και να τον εξάγουμε. Ως προς τη βιολογική ενέργεια, πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε πιο συστηματικά από την τροφοσυλλογή στα νερά σε τροφοπαραγωγή, με κάθε είδους υδροκαλλιέργειες, μαλάκια, οστρακοειδή, ψάρια κλπ. Στη στεριά πάλι πρέπει να αναβιώσουμε τις καλλιέργειες της γης και την κτηνοτροφία με σύγχρονα μέσα, έτσι που να ξαναγίνει κερδοφόρα. Μου φαίνεται απαράδεκτο να εισάγουμε αρνιά, πατάτες και λεμόνια από το εξωτερικό, ενώ τη γη που θα μπορούσε να τα παράγει την καλύπτομε με φωτοβολταϊκά. Οι σύγχρονες μέθοδοι, μαζί με τη βελτίωση των συγκοινωνιών θα στενέψει τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει στις τιμές ανάμεσα στους τόπους παραγωγής και στο ράφι της κατανάλωσης.

Οι επιδοτήσεις στην κατανάλωση (ελεημοσύνη στους "ευάλωτους") σημαίνει αύξηση της ζήτησης, αφού αυτοί θα πάνε να αγοράσουν, με συνέπεια την αύξηση των τιμών που θα γιγαντώσει τον (μη παραγωγικό) πληθωρισμό και θα εξανεμίσει την επιδότηση. Πρέπει να γίνει ενίσχυση της παραγωγής (μια και άμεση βοήθεια από το κράτος δεν επιτρέπεται, γιατί θα θεωρηθεί αθέμιτος ανταγωνισμός). Τέτοια βοήθεια μπορεί να είναι: για τους επενδυτές βελτίωση της γραφειοκρατίας (ταχύτερη, απλούστερη), δανεισμός τους, επιδοτήσεις τους εφόσον οι επενδύσεις είναι συμβατές με τον κρατικό σχεδιασμό. Αν παρόλα αυτά, οι δύσπιστοι κεφαλαιούχοι αρνούνται να επενδύσουν, τίποτε δεν εμποδίζει να γίνουν κρατικές επενδύσεις. Μην ξεχνάμε ότι ακόμη και ο κομμουνισμός δεν είναι κατάργηση του κεφαλαίου, αλλά αναγωγή του συνολικού κεφαλαίου σε έναν, στο κράτος. Όταν τέτοιες δημόσιες επιχειρήσεις αρχίσουν να γίνονται παραγωγικές (διότι η προγραμματισμένη παραγωγή τους θα βρίσκει προγραμματισμένη κατανάλωση) θα μπορέσουν να μοσχοπουληθούν σε πρόθυμους πια ιδιώτες.

Ο τουρισμός ("βαριά βιομηχανία" του τόπου μας - οποία ειρωνεία) έχει καταντήσει το κύριο μέσο που εισάγει συνάλλαγμα στον τόπο μας. Καλός είναι ως ένα βαθμό, όσο δεν αλλοιώνει δραστικά τη φυσιογνωμία του τέως πανέμορφου περιβάλλοντός μας που έχει γίνει δυσπρόσιτο στους Έλληνες. Δεν λέω όχι στον ελεγχόμενο τουρισμό που επιτρέπει στους κατοίκους να κερδίζουν πολλά λεφτά εργαζόμενοι λίγους μήνες το χρόνο, αλλά δεν επιτρέπεται να υπάρχει τόπος χωρίς μια μικρή ή μεγάλη βιομηχανία ή βιοτεχνία, που θα επιτρέπει να εργάζονται οι κάτοικοι στις μη τουριστικές περιόδους του έτους, ακόμη και όταν ανεξέλεγκτες συνθήκες (πόλεμοι, πανδημίες κλπ) την μειώνουν.

Όλα τα παραπάνω απαιτούν κρατικό σχεδιασμό που έχει κόστος, ιδίως σε ψήφους, τόσο που καμιά κυβέρνηση δεν τον τολμά, αφού θα πάψει να είναι κυβέρνηση.