Υπεξαιρέσεις, καταδίκες και φυλακίσεις

Αλλάζουν θεαματικά τα πράγματα για κάποιους και από κεντρικά πρόσωπα της δημοσιότητας αναφορικά με τα οφίτσια και τις τιμές, οδηγούνται με συνοπτικές διαδικασίες στην φυλακή, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον και την υπόληψή τους. Στην χώρα όπου όλα γίνονται μαζεμένα, πιο πολύ για το θεαθήναι και όχι για την ουσία, περισσότερο λόγω της συσσωρευμένης διαφθοράς και την εμπλοκή της τρόικα στα οικονομικά και όχι επειδή οι θεσμοί από την μια μέρα στην άλλη λειτουργούν στην εντέλεια, οι φυλακίσεις πολιτικών προσώπων όπως αυτή του Άκη Τσοχατζόπουλου ή μόλις πρότινος του τέως δήμαρχου Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, θυμίζουν λίγο μια ακόμη αιφνίδια κάθαρση σαν αυτή του ΄89, όπου ότι γινόταν από πλευράς παραπομπών ήταν επειδή πολύ απλά η υπόθεση με τα διαπραττόμενα σκάνδαλα είχε φτάσει στο ζενίθ. Αυτή την φορά δεν είναι κάποιο σκάνδαλο τύπου Κοσκωτά αλλά πολύ απλά κάτι περισσότερο, αφού η διαφθορά έχει διαβρώσει όλη την κοινωνία. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω την ενοχή ή μη του κου Παπαγεωργόπουλου – αυτό είναι αποκλειστικά έργο της Δικαιοσύνης. Όμως αφουγκραζόμενος τις φωνές και διαμαρτυρίες του κόσμου, λέω πολύ απλά πως όσες φυλακίσεις και αν γίνουν, όσες ποινές και αν καταλογιστούν σε πρόσωπα της επικαιρότητας, η λειτουργία της κοινωνίας δεν αλλάζει καθώς «το νερό έχει μπει από χρόνια στο αυλάκι». Σαφώς και πρέπει να τιμωρούνται οι υπεύθυνοι υπεξαιρέσεων όσοι και όπου βρίσκονται. Το θέμα είναι όμως σε ποια στιγμή γίνεται αυτό και αν πολύ απλά επειδή έφτασε ο κόμπος στο χτένι, λαμβάνονται έκτακτα μέτρα προς την κατεύθυνση της διαφάνειας. Η Ελλάδα, σύμφωνα με τις διαθέσιμες έρευνες, είναι από τις πρώτες χώρες σε θέματα διαφθοράς στην Ευρώπη, κατέχοντας υψηλή θέση και σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι αιτίες είναι πολλές και σχετίζονται κυρίως με την μη εφαρμογή των νόμων που είναι πληθώρα αλλά αφήνουν και πολλά παραθυράκια. Οι υπεξαιρέσεις είναι συχνό φαινόμενο και πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν και από πολλούς κάτι σαν κανόνας. Σήμερα που οι έλεγχοι στην χώρα έχουν ενταθεί και η τρόικα παρακολουθεί νυχθημερόν τα τεκταινόμενα και με δεδομένο ότι όλα πλέον εξαρτώνται από την καταβολή των δανειακών δόσεων για την επιβίωσή μας, οι προφυλακίσεις και καταδίκες πολιτικών προσώπων λειτουργούν ως άλλοθι για τις νέες κυβερνήσεις στην επιχειρηματολογία τους ότι το έργο της Δικαιοσύνης παραμένει ανεπηρέαστο. Όμως παραπομπές για υπεξαιρέσεις έπρεπε να γίνονται εδώ και δεκαετίες, τότε που κανείς δεν μιλούσε γιατί όλοι έκαναν την δουλειά τους με κάθε τρόπο. Τότε που κάποιοι φώναζαν κυριολεκτικά στο πουθενά. Οι δεκαετίες όμως πέρασαν, αμέτρητα αδικήματα παραγράφηκαν και όλοι όσοι θεωρούνταν ένοχοι απλά την γλύτωσαν από την ανέχεια των διωκτικών αρχών που τώρα ενεργοποιούνται για να δείξουν πως παράγουν έργο. Όχι πως αυτό δεν είναι σωστό - ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να υπάρξει και αυτή η δραστηριοποίηση – απλά αυτό θα ήταν αποδεκτό μόνο εάν δεν αποτελούσε έκπληξη στα μάτια του κόσμου. Γιατί πραγματικά οι πολίτες παρακολουθούν από την μια με απορία τις προαναφερόμενες φυλακίσεις, και από την άλλη κοιτάζονται καχύποπτα για το αν αυτό συμβαίνει λόγω της ανάγκης των καιρών. Και πάλι θα πω ότι υπεξαιρέσεις εκατομμυρίων όπως αυτή στον Δήμο Θεσσαλονίκης δεν αφήνουν περιθώρια μη δικαστικής επέμβασης. Το θέμα δεν είναι όμως κάθε φορά να φτάνει ο κόμπος στο χτένι και να υπάρχει σχεδόν ατιμωρησία για μικρότερου βεληνεκούς υποθέσεις, αλλά να λαμβάνονται όλα εκείνα τα κατάλληλα μέτρα, ώστε κανείς να μην μπορεί να προβαίνει σε παρόμοιες ενέργειες με την συνδρομή και άλλων συνεργών. Και πάλι θα πω πως δεν είμαι αυτός που θα κρίνει την καταδίκη Παπαγεωργόπουλου ή Τσοχατζόπουλου. Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να μπει τάξη σε αυτό τον τόπο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πρέπει να δοθεί ένα μήνυμα στους πολίτες πως πλέον δεν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν αναφορικά με τα παραθυράκια του νόμου, που κάποια στιγμή θα πρέπει να κλείσουν ερμητικά. Σε κάθε περίπτωση, από την άλλη, κάποιοι θα πρέπει να πάνε φυλακή αν αποδειχθεί η ενοχή τους. Και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να «μαζευτούν» αναφορικά με την κομπορρημοσύνη τους περί της παρατεταμένης ασυλίας και ατιμωρησίας. Μια νέα εποχή για την Ελλάδα λοιπόν; Δεν νομίζω. Σε αυτό θα με βρείτε αρκούντως απαισιόδοξο. Γιατί θα περάσουν τα χρόνια και πολύ φοβάμαι ότι μετά από την περιβόητη ύφεση, το παιχνίδι θα ξαναρχίσει. Δεν το εύχομαι, αλλά θα έλεγα πως μάλλον η χώρα θα ξανακατρακυλήσει υπό την κάλυψη της υποτιθέμενης ανάπτυξης. Γιατί πολύ απλά τώρα λεφτά δεν υπάρχουν στην αγορά. Όταν όμως ανέβει ο τζίρος και ανακατευθεί για άλλη μια φορά η τράπουλα των επενδύσεων και των συνοδευτικών συναλλαγών, ο καθένας καταλαβαίνει τι θα συμβεί. Και πάντως όχι μεμονωμένα.