Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουν γίνει ροζ

Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα, τα όνειρά μου κόκκινα, τα όνειρά μου άσπρα. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ…». Ψάχνοντας για τίτλο του σημερινού άρθρου μου για τη μόνιμη στήλη της εφημερίδας, μου ήρθε στο μυαλό το τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα και αμέσως σκέφθηκα ότι είναι ο πλέον ταιριαστός τίτλος για αυτό που θα περιγράψω παρακάτω.

Δύο άνθρωποι που ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους. Ηλικιακά, επαγγελματικά, αλλά το κυριότερο ταιριάζουν απόλυτα για αυτό που έχουν “ταχθεί”. Να υπηρετούν δηλαδή, ο καθ' ένας από το δικό του μετερέζι, τους εργαζόμενους.

Ο πρώτος εκπρόσωπος ενός θεσμού, όπου σε αυτόν ανήκουν τα Σωματεία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Ο άλλος πρόεδρος Σωματείου και πάλι στον ιδιωτικό τομέα.

Μέχρι εδώ όλα είναι πολύ ωραία και δεν εντοπίζεται κανένα πρόβλημα. Όμως τα προβλήματα ξεκινούν όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι με το πέρασμα των χρόνων, μπερδεύουν τις ιδιότητές τους.

Ο μεν πρώτος είναι πρόεδρος του θεσμού αλλά παράλληλα και γραμματέας του ίδιου Σωματείου που είναι πρόεδρος ο δεύτερος, ο οποίος όμως είναι και γραμματέας του θεσμού.

Ο ένας αλληλοκαλύπτει τον άλλο και είναι σαν να λέμε “εμείς οι δύο πάμε πακέτο, δε θα χωρίσουμε ποτέ, ή “και μαζί και μόνος ίδιος είναι ο πόνος”.

Μέσα σε αυτή λοιπόν την αλληλοκάλυψη, χάνεται η ουσία και μπερδεύονται τόσο πολύ τα πράγματα που στο τέλος “χάνεται η μπάλα”, έτσι για να χρησιμοποιήσουμε και ορολογία ποδοσφαίρου.

Και για κάποιον που δεν έχει καταλάβει, εξηγώ: Δεν μπορείς, είτε το θέλεις, είτε όχι, παρ' όλο που κάτι τέτοιο δεν είναι παράνομο, ταυτόχρονα ένας άνθρωπος να κατέχει παράλληλες θέσεις. Δηλαδή και πρόεδρος, αλλά και γραμματέας κάπου άλλου, όταν μιλάμε για ένα λεπτό ζήτημα, όπως είναι ο συνδικαλισμός.

Ή είσαι πρόεδρος, ας πούμε τώρα του Εργατικού Κέντρου και παραμένεις μόνο σε αυτό και κάνεις σωστά το χρέος σου προς όλους τους εργαζόμενους ή όχι.

Διότι διαφορετικά οι πολλές ενασχολήσεις, πρόεδρος εδώ, γραμματέας εκεί, σου δημιουργεί μία σύγχυση. Μπερδεύεσε, ζαλίζεσαι, παθαίνεις κάτι σαν τζετ λακ!!! Χάνεις την αίσθηση βρε παιδί μου!

Θα μου πει κάποιος, ψιλά γράμματα είναι αυτά. Σωστός, γιατί αυτά τα δύο συγκεκριμένα άτομα είναι πακέτο, δε χωρίζουν ποτέ. Μαζί στο ένα, μαζί και στο άλλο. Δε γίνεται να χωρίσουν και το δείχνουν και με τις πράξεις τους. Ο ένας προσπαθεί να καλύψει τον άλλο και ο ένας μπαίνει στα “χωράφια” του άλλου, προκαλώντας πραγματική ανατριχίλα και όσους τους παρακολουθούν.

Και επειδή οι ρόλοι που δραστηροποιούνται είναι λεπτοί, καλό θα ήταν τα ρούχα που μαζί πλύθηκαν και έχουν αλλάξει χρώμα, κάποιος να τους ρίξει λευκαντικό, μήπως και αλλάξουν τα πράγματα και δουν και οι εργαζόμενοι μία άσπρη μέρα.

Εν κατά κλείδι. Οι ρόλοι πρέπει, ιδιαίτερα στο συνδιλακιστικό τομέα, να διαχωρίζονται και σίγουρα πρέπει να είναι χωρίς παρωπίδες και χωρίς να βλέπουν εχθρούς, εκεί που δεν υπάρχουν. Μα πάνω από όλα, ακούγοντας, βλέποντας και ανοίγοντας το μυαλό και τη σκέψη σου, διευρίνεις τους ορίζοντες σου και δε μένεις καθηλωμένος. Δεχόμενος την κριτική που σου ασκείται, γίνεσαι καλύτερος και μαθαίνεις μέσα από αυτή. Κάτι που δυστυχώς σήμερα δε γίνεται.