Από του χρόνου πάλι

Τόσο κοντά. Λίγες ώρες μόνο για να περάσουμε στη νέα χρονιά.

Νέα χρονιά ημερολογιακά, που ουσιαστικά σημαίνει νέα αριθμητική γραφή για το έτος και νέα αρίθμηση ημερών, ωρών, λεπτών και όλων των στοιχείων αυτών που καθορίζουν τον χρόνο.

Αυτό είναι το νέο, γιατί όλα τα άλλα, που θα συνεχίσουν και την επόμενη χρονιά, έχουν ήδη παλιώσει πολύ.

Παλιός ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.

Παλιός ο βηματισμός με τον οποίον πορευόμαστε.

Παλιές οι αντιλήψεις μας για όσα συμβαίνουν στον κόσμο.

Παλιό το βλέμμα που ατενίζει το μέλλον.

Παλιές οι συνήθειες που έχουν γίνει δεύτερη φύση.

Παλιές οι ελπίδες που κάποτε περιμέναμε να επιτευχθούν.

Όμως πώς προσδιορίζεται το κακό και το καλό σε σχέση με το παλιό και το νέο;

Ποιός είναι αυτός που ορίζει ότι κάθε τι παλιό είναι αρνητικό και οτιδήποτε νέο είναι θετικό;

Η εφαρμογή στην πράξη τελικά είναι η καλύτερη απόδειξη, με ότι επί χρόνια επαναλαμβάνουμε, όσα ακολουθούμε και υποστηρίζουμε, όπως σκεφτόμαστε και ενεργούμε.

Κι αν όλα αυτά τα «παλιά» μας δεδομένα κρίνονται ως θετικά τότε γιατί την κάθε νέα χρονιά δίνουμε υποσχέσεις για ριζικές αλλαγές, που ξανά και ξανά υποσχεθήκαμε στο παρελθόν και ποτέ δεν πραγματοποιήσαμε, βάζουμε πάλι και πάλι τους ίδιους στόχους, που ούτε καν προσπαθήσαμε να πετύχουμε, δίνουμε όλο τις ίδιες και τις ίδιες ευχές, που ουδέποτε υλοποιήσαμε.

Μήπως κάτω από το δέντρο ή στην κάλτσα την κρεμασμένη στο τζάκι περιμένουμε να βρούμε το δώρο του Άγιου Βασίλη, που δεν θα είναι άλλο από την ικανοποίηση όλων αυτών των προσδοκιών που εμείς δεν καταφέραμε να εκπληρώσουμε;

Κάπως έτσι. Να πραγματοποιηθούν όλα δια μαγείας, χωρίς καμία δική μας κοπιώδη συμμετοχή, δίνοντας άλλοθι στην απραξία μας.

Εμείς κατά τα άλλα μιλάμε για το νέο χρόνο σαν να πρόκειται για την απόλυτη εκκίνηση των πάντων. Του κόσμου, της ύπαρξης μας, της νοοτροπίας μας….

Όμως πάντοτε με εμάς αμέτοχους, άπραγους και παρατηρητές, περιμένοντας το θαύμα, να το κάνει κάποιος για εμάς χωρίς εμάς.

Φορτώνουμε όλα τα παλιά και μεγάλα βάρη στον χρόνο που φεύγει, στοχοποιώντας τον για όλα τα δεινά, μέχρι που και ο νέος χρόνος, όταν κι αυτός τελειώσει το μέτρημα των ημερών του και παλιώσει να ακολουθήσει την μοίρα του προηγούμενου, κουβαλώντας κάθε τι κακό.

Τι κι αν εμείς επιτρέψαμε να συμβεί;

Τι κι αν εμείς δεν προσπαθήσαμε να το αποτρέψουμε;

Τι κι αν εμείς αρνηθήκαμε να το σταματήσουμε;

Τι κι αν εμείς με την στάση μας το υποθάλψαμε;

Τι κι αν εμείς το αγνοήσαμε σαν να μην μας αφορούσε;

Αυτά όλα διαγράφονται στη δύση του χρόνου και υιοθετείται η ψευδαίσθηση της αφετηρίας, γιατί τουλάχιστον συνειδησιακά αυτό βολεύει πολύ!

T.S. Eliot «…τα λόγια της περσινής χρονιάς ανήκουν στη γλώσσα του περσινού χρόνου και τα λόγια του επόμενου περιμένουν μιαν άλλη φωνή».