"Αγαπημένοι άνθρωποι με αυθεντικές αξίες"

Για την προσφορά της στη δημοσιογραφία, την κοινωνία και τον πολιτισμό τιμήθηκε η Συριανή δημοσιογράφος και ανταποκρίτρια του Mega στο Παρίσι, Μαρία Δεναξά, στη φετινή εκδήλωση για την “Ημέρα της Γυναίκας”, που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Σύρου και τη συμβολή του Λυκείου Ελληνίδων Σύρου.

Λίγο πριν την αναχώρησή της από τη Σύρο, η κ. Δεναξά παραχώρησε χθες το πρωί συνέντευξη στην “Κοινή Γνώμη”, η οποία αποτέλεσε για την ίδια ένα σημαντικό “σχολείο” πριν το επαγγελματικό της ξεκίνημα στο χώρο της δημοσιογραφίας το 1988.

Πώς αισθάνεται κανείς όταν η πατρίδα του τον τιμά και τον βραβεύει για το πολυετές έργο του;

“Έχει ξεχωριστή αξία να σε τιμά και να αναγνωρίζει την επαγγελματική σου πορεία η ιδιαίτερη σου πατρίδα, ιδιαίτερα όταν αυτή η πορεία είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς που ξεκίνησε από εδώ. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και νιώθω ιδιαίτερα κολακευμένη για αυτή την τιμή. Εύχομαι τέτοιες πρωτοβουλίες επιβράβευσης να ενθαρρύνουν τους νέους ανθρώπους του νησιού μας να κυνηγήσουν το όνειρο τους, όσο άπιαστο κι αν φαίνεται”.

Ποιες μνήμες σας έρχονται στο μυαλό όταν ακούτε το όνομα “Σύρος”;

“Είναι αμέτρητες και πολύχρωμες. Όπως τα παιδικά μου χρόνια και η ανεμελιά τους. Μου έρχονται στο μυαλό αγαπημένοι άνθρωποι με αυθεντικές αξίες που σήμερα έχουν χαθεί για πάντα. Μετέπειτα η πορεία μου στα τοπικά ΜΜΕ και τώρα το άρωμα της Σύρου που παίρνω μαζί μου όταν φεύγω ως ενέργεια για να αντέξω μακριά από την πατρίδα μας, μέχρι την επόμενη επιστροφή μου”.

Τι θα σας έκανε να πείτε “κλείνω τον κύκλο μου στο Παρίσι και επιστρέφω στο νησί μου”;

“Να και μια ερώτηση που δεν θα ήθελα να μου θέσουν γιατί με δυσκολεύει πολύ η απάντηση της! Νομίζω ότι αυτό που θα με έκανε να πω ότι κλείνω τον κύκλο μου στη Γαλλία θα ήταν, αν υπήρχε εδώ στη Σύρο κάτι συναρπαστικό να κάνω που θα μου εξασφάλιζε τα προς το ζην. Στη δημοσιογραφία ή στην επικοινωνία...για παράδειγμα πάνω στην προβολή του νησιού μας. Και οι δύο τομείς είναι το αντικείμενο μου. Είμαι πολυάσχολη και αυτός είναι τρόπος ζωής για μένα. Κακά τα ψέματα δεν θα μπορούσα να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια”.

Ποια η γνώμη των Γάλλων για τη Σύρο;

“Οι Γάλλοι γνωρίζουν και αγαπούν την Ελλάδα πάρα πολύ καλά και μέσα από ταξίδια τους, αλλά και μέσα από την εκπαίδευση τους. Λατρεύουν την αρχαία ιστορία μας και μάλιστα, στα σχολεία τους διδάσκονται τα αρχαία Ελληνικά. Ο άνδρας μου που είναι Γάλλος μιλάει πάρα πολύ καλά τα Ελληνικά γιατί είχε τις βάσεις από τα αρχαία Ελληνικά. Όταν μας μιλούν για την Ελλάδα στο εξωτερικό οι συζητήσεις μας πάντα καταλήγουν στην προβολή του νησιού μας. Αρκετοί φίλοι μας και γνωστοί μας από το εργασιακό περιβάλλον μας έχουν επιλέξει να επισκεφθούν και να γνωρίσουν την Σύρο από κοντά. Οι περισσότεροι ξαναέρχονται γιατί μαγεύονται από την ομορφιά και την φιλοξενία”.

Η απόφασή σας να φύγετε στο εξωτερικό πριν από πολλά χρόνια, διαφέρει από την απόφαση πολλών νέων, που εγκαταλείπουν σήμερα την Ελλάδα για να αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποια άλλη χώρα;

“Ναι διαφέρει πολύ. Δεν είχα λόγους να φύγω από την Ελλάδα τότε. Δεν υπήρχε κρίση και ήδη η πορεία μου στην δημοσιογραφία έδειχνε να έχει πολύ καλές προοπτικές. Είχα δύο καλές δουλειές. Δούλευα στο Mega ως ρεπόρτερ και έλεγα ειδήσεις στον Flash 9,61. Αλλά γνώρισα τον άνδρα μου και όπως λέει, με πήρε μαζί του για σουβενίρ. Όταν έφθασα στη Γαλλία, επειδή επιθυμούσε να αφομοιωθώ όσο το δυνατόν καλύτερα στη γαλλική κοινωνία για να παραμείνω μαζί του με προέτρεψε να γραφτώ στη Σορβόννη στο τμήμα γαλλικού πολιτισμού και Ιστορίας. Ταυτόχρονα ήρθε και η εργασία στο Star κι έτσι η Γαλλία έγινε η δεύτερη πατρίδα”.

Αν γυρίζατε το χρόνο πίσω, θα κάνατε ξανά το ίδιο βήμα; Και πόσο δικαιωμένο θεωρείται τον εαυτό σας σήμερα;

“Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Αν και λείπω κοντά στα 20 χρόνια, ορισμένες φορές πιάνω τον εαυτό μου να λέει μακάρι να είχα φύγει πολύ νωρίτερα. Νιώθω δικαιωμένη γιατί στην Ελλάδα θα είχα μόνο επαγγελματική πορεία. Δεν θα μπορούσα να εργάζομαι και παράλληλα να εμβαθύνω τις γνώσεις μου σε κάποιο πανεπιστήμιο, όπως το κάνω τώρα και θα ταλαιπωρούμουν για πολλά πράγματα της καθημερινότητας, όπως για παράδειγμα στην ανατροφή των παιδιών. Η Γαλλία προσφέρει πολλές ευκολίες σε μια εργαζόμενη γυναίκα και είναι ένας από τους λόγους που την ευγνωμονώ”.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε όταν βρεθήκατε στο Παρίσι ως ανταποκρίτρια;

“Η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισα προήλθε από την Ελλάδα. Τα περισσότερα Ελληνικά ΜΜΕ θεωρούν πολυτέλεια να έχουν ανταποκριτή στο εξωτερικό. Πιστεύουν ότι το κενό του ανταποκριτή καλύπτεται από τα πρακτορεία ειδήσεων που σου δίνουν την είδηση, η οποία τις περισσότερες φορές είναι ελλιπής ή από έναν εδώ δημοσιογράφο που έχει άποψη για όλα –και για όλους – ελληνική πρωτοτυπία- χωρίς η άποψη αυτή να είναι σωστή, καθώς ο δημοσιογράφος βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την καρδιά των γεγονότων. Μεγάλο λάθος. Ένα μέσο που σέβεται το εαυτό του και τους τηλεθεατές του και νοιάζεται πραγματικά για την ενημέρωση τους έχει ανταποκριτές στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει εθνικής εμβέλειας κανάλι στη Γαλλία ή και σε μεγάλες δυτικές χώρες που να μην έχουν ανταποκριτές ειδικά τώρα με τα όσα κοσμοϊστορικά γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας”.

Υπήρξε στιγμή που νιώσατε την ανάγκη να υπερασπιστείτε την Ελλάδα, ακόμα και να διαπληκτιστείτε με κάποιον ο οποίος εξέφρασε κάποιο κακόβουλο σχόλιο γι' αυτή;

“Ναι και ήταν με συνάδελφο της εφημερίδας “Le Monde” στην αρχή της Ελληνικής κρίσης, όταν οι αναλύσεις για τα αίτια που έκανε σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα ήταν πολύ ρηχές και τα έριχνε όλα πάνω στις πλάτες των Ελλήνων. Με τεκμηριωμένες απαντήσεις τον έβαλα στην θέση του και φυσικά τον απομυθοποίησα γιατί τον θεωρούσα μεγάλο δημοσιογράφο.

Ποιες στιγμές ξεχωρίζετε εσείς ως τις σημαντικότερες από την αρχή της καριέρας σας, μέχρι και σήμερα;

“Σημαντικότερες στιγμές στο ξεκίνημα μου θεωρώ το σχολείο που λέγεται Αιγαίο FM, το πρώτο μου τηλεοπτικό ρεπορτάζ στην Αθήνα που συγκίνησε τόσο πολύ τον ιδιοκτήτη του σταθμού ο οποίος με κάλεσε στο γραφείο του και μου ανακοίνωσε ότι με βάζει αμέσως στο μισθολόγιο ενώ ήμουν δόκιμη δημοσιογράφος μόλις λίγων ημερών. Μετέπειτα η εργασία μου σε διεθνή μέσα ενημέρωσης όπως είναι το BBC World Service και η Deutsche Welle και οι συνεντεύξεις που έχω κάνει με σημαντικές προσωπικότητες για ξένα και Ελληνικά ΜΜΕ”.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας στις 8 Μαρτίου, θεωρείτε ότι η γυναίκα έχει σήμερα τη θέση που της αξίζει στην κοινωνία;

“Οι γυναίκες σήμερα έχουν καταφέρει πολλά και σε μορφωτικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο, ωστόσο δεν τα έχουν κατακτήσει όλα, όπως για παράδειγμα στο θέμα της ισότητας στην πολιτική όπου εκεί η γυναικεία παρουσία υστερεί έναντι των ανδρών. Επίσης σε δυτικές κοινωνίες όπως στην Ισπανία με τις αμβλώσεις καταγράφεται μια οπισθοδρόμηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Εν ολίγοις η γυναίκα σήμερα έχει βρει την θέση της στην κοινωνία όμως θα πρέπει να αγωνισθεί κι άλλο για να έχει την θέση που της αξίζει πραγματικά”.

Έχετε βιώσει ποτέ ρατσισμό και αμφισβήτηση, λόγω του φύλου σας;

“Εγώ προσωπικά λόγω του φύλου μου, όχι ποτέ. Τον ρατσισμό σκέτο, τον έχουμε βιώσει κι εγώ και τα παιδιά μου. Στη Γαλλία, κι όχι από Γάλλους αλλά από άλλους Ευρωπαίους μετανάστες σαν και μένα επειδή δεν τους άρεσε που μετακομίσαμε στη γειτονιά τους. Απλά, αυτούς τους ανθρώπους τους αγνοείς, τους προσπερνάς, δεν τους δίνεις σημασία”.