Συλλογικότητα και αλληλεγγύη

Στην καρδιά του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, ο Ευρωβουλευτής και περιφερειακός σύμβουλος, κ. Ν. Χρυσόγελος, μίλησε στην “Κοινή Γνώμη” για τα πολιτικά προβλήματα της χώρας, τις προοπτικές ανάκαμψης, τις Ευρωπαϊκές διεξόδους, αλλά και την Περιφερειακή αυτοδιοίκηση.

Τι κερδίζει η Ελλάδα από την Ευρώπη, πέραν των κοινοτικών πόρων στους οποίους προσβλέπει από τη μια, αφήνοντας τους όμως από την άλλη ανεκμετάλλευτους;

Πολλές φορές στη χώρα μας δεν εκμεταλλευόμαστε τα εργαλεία που υπάρχουν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η ακολουθούμενη πολιτική στην Ελλάδα είναι μακριά από τις πολιτικές συνοχής και σύγκλισης της Ευρώπης.

Παράδειγμα η Περιφέρεια Ν. Αιγαίου, όπου πρέπει να ακολουθηθούν τέτοιες πολιτικές συνοχής ώστε να συγκλίνουν τα μικρά νησιά, τα οποία διαθέτουν ελάχιστες δομές, σε σχέση με τα άλλα νησιά που έχουν περισσότερες δυνατότητες.

Όμως τα διαθέσιμα Ευρωπαϊκά προγράμματα δεν αποτελούν πάντοτε τα κατάλληλα εργαλεία.

Ναι αυτό ισχύει όμως παρ' όλα αυτά υπάρχουν δυνατότητες εκμετάλλευσης Ευρωπαϊκών πόρων. Οι διοικούντες στη χώρα μας δεν έχουν αλλάξει τρόπο σκέψης, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται μία βαθιά κρίση, χωρίς να βελτιώνονται τα πράγματα.

Η θεώρηση του για τη βελτίωση της κατάστασης είναι ότι πλέον η ίδια η κοινωνία πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να αλλάξουν τα πράγματα, καθώς αυτή είναι η μόνη διέξοδος.

Ποιός ο ρόλος των Περιφερειών ώστε να βοηθήσουν, ειδικά τις μικρές περιοχές;

Οφείλουν να δημιουργήσουν μηχανισμούς για να καλύψουν την απόσταση που τους χωρίζει από άλλες πιο ανεπτυγμένες.

Ειδικά για τα μικρά νησιά που υστερούν θα έπρεπε σε επίπεδο Περιφέρειας, να αναλάβουν άτομα με γνώσεις ώστε να βοηθήσουν και όχι όπως τώρα που γίνεται όλα γίνονται αποσπασματικά, αντί να είναι επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα.

Ως αρχικές κινήσεις θα πρέπει να καταγραφούν τα προβλήματα και οι ανάγκες της κάθε περιοχής, στη συνέχεια να αναζητηθούν τα κατάλληλα Ευρωπαϊκά προγράμματα τα οποία διαθέτουν και τους πόρους που μπορούν να βοηθήσουν.

Σήμερα δαπανώνται τεράστια ποσά για υπηρεσίες και προϊόντα, τα οποία θα μπορούσαν να παράγονται σε τοπικό επίπεδο. Επομένως θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι κινήσεις που θα αποδίδουν στις τοπικές κοινωνίες αυτά που πληρώνει για το ρεύμα ή το νερό, είτε για προϊόντα πρωτογενούς παραγωγής. Πέρα λοιπόν από Ευρωπαϊκούς ή εθνικούς πόρους, πρέπει οι Περιφέρειες, αλλά και οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες να σκεφθούν λύσεις ώστε να κερδηθούν πόροι, οι οποίοι να διατεθούν σε αποκατάσταση των προβλημάτων δομών, όπως στην υγεία, τις συγκοινωνίες κ.λ.π.”.

Τη χώρα μαστίζει η οικονομική κρίση η οποία μέρα με την ημέρα βαθαίνει και όλα δείχνουν ότι η έξοδος από αυτή θα είναι τραγική.

Το μήνυμα που πρέπει να περάσει είναι καινούργιες προτάσεις αντιμετώπισης παλαιών προβλημάτων και μέσα από την αλληλεγγύη να αντιμετωπιστεί η κρίση, με έναν δημιουργικό τρόπο, γιατί δεν υπάρχει από μηχανή Θεός για αν επιλύσει τα προβλήματα, ούτε μπορούμε από το κεντρικό κράτος να περιμένουμε πολλά πράγματα, Από την κοινωνία πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες διατύπωσης προτάσεων για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Η σύνθεση αυτή των προτάσεων της κοινωνίας θα πρέπει να φτάσει στην Περιφέρεια, η οποία θα τις εντάξει σε ένα ενιαίο σύνολο και κατόπιν θα προτείνει στο κεντρικό κράτος.

Όμως ενώ αυτό μοιάζει τόσο απλό είναι ταυτόχρονα πολύ δύσκολο γιατί δεν διαθέτουμε αυτή την κουλτούρα ως κοινωνία και γιατί δεν έχει εξοικειωθεί και η Περιφερειακή αυτοδιοίκηση σε αυτό τον τρόπο συμμετοχικού σχεδιασμού. Οπότε πρέπει να αλλάξουμε γιατί η κατάσταση είναι μονόδρομος, ειδάλλως δεν θα γίνει τίποτα, θα πέσουμε πιθανόν στα βράχια εάν δεν αντιληφθούμε πως παίζεται πραγματικά το παιχνίδι στην Ευρώπη και να μην σκεφτόμαστε με παλιούς όρους.

Συνδυάζοντας τη διπλή αρμοδιότητα ως Ευρωβουλευτής και ως περιφερειακός σύμβουλος, πως ισορροπεί αυτή η σχέση;

Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για να παίρνεις σωστές αποφάσεις πρέπει να ξέρεις τι συμβαίνει σε τοπικό επίπεδο. Υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση ώστε στην προσπάθεια βοήθειας εξέλιξης των τοπικών κοινωνιών να μεταφερθεί σε αυτές η γνώση του τι συμβαίνει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και τις τεράστιες δυνατότητες που δίνονται, αρκεί να αλλάξουμε, να δημιουργήσουμε τομές και να συγκρουστούμε με κατεστημένες αντιλήψεις, ώστε να πάμε σε μια νέα πολιτική και σε λύσεις που σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είναι απλές, όμως στη χώρα μας τις έχουμε κάνει πολύ δύσκολες.

Ειδικά για τους μετέχοντες στην Περιφερειακή αυτοδιοίκηση, οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει σε ένα παλιό τρόπο σκέψης, καθώς προέρχονται από παλιές δομές όπως οι Νομαρχίες ή τα Επαρχεία.

Αν θέλουμε να πάμε μπροστά θα πρέπει να αλλάξουμε, γιατί ο ρόλος της Περιφέρειας είναι διαφορετικός. Αφορά στον μακροχρόνιο σχεδιασμό που θα καλύπτει όχι μόνο τις ανάγκες του σήμερα αλλά και της επόμενης δεκαετίας, δημιουργώντας μία γέφυρα. Να ενσωματώσει καινούργια εργαλεία που δεν έχουν σχέση με τις πρακτικές του παρελθόντος, αλλά με μεθοδικότητα, πολιτική συζήτηση και σχεδιασμό κοινωνικό, διάλογο αλλά και αντιπαράθεση πολιτική. Αυτά άλλωστε είναι και τα μεγάλα ελλείμματα που έχει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.

Πως είναι δυνατόν ένα Ευρωπαϊκό όργανο να έχει παίξει τόσο δραματικό ρόλο στην Ελλάδα, με τις ιδιαίτερα σκληρές αποφάσεις που έχει λάβει και ταυτόχρονα με άλλους μηχανισμούς της, η ίδια Ευρώπη, να δρα ενισχυτικά προς τη χώρα. Πως είναι δυνατό αυτό να πείσει;

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί Ευρωπαϊκοί θεσμοί με διαφορετικές πολιτικές. Είναι η Κομισιόν, που είναι μια σταθερή γραφειοκρατία, η οποία επεξεργάζεται μεν και προτείνει, όμως δεν έχει τη δυνατότητα να λάβει αποφάσεις. Είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο ουσιαστικά είναι οι κυβερνήσεις των χωρών από τις οποίες έρχονται και τα προβλήματα. Τέλος υπάρχει και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, το οποίο είναι πιο κοντά στους πολίτες και στέκεται πιο κοντά στις κοινωνίες λαμβάνοντας και τις σχετικές αποφάσεις, που όμως πολλές φορές δεν φτάνουν, καθώς οι πολίτες αυτό που βιώνουν κυρίως είναι τα αποτελέσματα των επιλογών των κυβερνήσεων.