«Κοινωνική ταξική αντεπίθεση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.»

Αυτό το σύνθημα ήταν γραμμένο πάνω στο μαύρο πανώ που είχε τοποθετηθεί στα προπύλαια του υπέροχου νεοκλασικού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν, λέει, μια κατάληψη από αντιεξουσιαστές. Χωρίς καμία διάθεση να διαφωνήσω ή να συμφωνήσω με τα δρώμενα των αντιεξουσιαστών, αλλά ως μια απλή Ελληνίδα, ρώτησα αρκετούς ανθρώπους αν μπορούν να μου εξηγήσουν: Γιατί έγινε αυτή η κατάληψη; Ποιοί έκαναν αυτή την κατάληψη; Ήταν φοιτητές; Και τι ζητούσαν; Ποιες ήταν οι προτάσεις τους και τι ζητούσαν να αλλάξει; Σκέφτηκα ότι αν όλες αυτές οι διαδικασίες και οι καταλήψεις έχουν σκοπό να προτείνουν καλλίτερα προγράμματα ή προτάσεις για μια καλλίτερη παιδεία ώστε να βελτιωθεί το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών των Λυκείων και των σπουδαστών των Πανεπιστημίων, αυτό θα ήταν το καλλίτερο. Η εκπαίδευση των παιδιών, η μόρφωση και η γνώση, είναι αυτό που θέλει και επιθυμεί η ελληνική οικογένεια. Τελικά, παρά τις ερωτήσεις που έκανα σε καθηγητές, αλλά και σε φοιτητές, γιατί έγινε όλη αυτή η ιστορία, απάντηση δεν πήρα. Ένας καθηγητής όμως μου είπε ότι επειδή παλαιότερα είχε αποφασιστεί να καταργηθεί το Πανεπιστημιακό άσυλο, με όλες αυτές τις διαδικασίες, το άσυλο επιστρέφει. Βέβαια ποτέ δεν έμαθα ποια είναι η ωφέλεια του ασύλου. Το επόμενο είναι η κατάργηση των Συμβουλίων των ιδρυμάτων. Μα, απ’ ότι γνώριζα, σ’ αυτά τα Συμβούλια μετείχαν αρκετοί Έλληνες Πανεπιστημιακοί από σπουδαία Πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπως Κέιμπριτζ, Πρίνστον, Βοστώνη, Paris VII, Γέιλ, Χάρβαρντ κ.α. Στόχος και σκοπός ήταν να παρουσιάσουν αυτοί οι σπουδαίοι επιστήμονες την γνώση και την παγκόσμια εμπειρία τους στα γράμματα, στις τέχνες, στην οικονομική, την πολιτιστική ζωή σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με γνώση και υπεύθυνη εμπειρία. Αυτό, λέει, δεν άρεσε στις περισσότερες φοιτητικές νεολαίες γιατί ήθελαν να περνάνε οι δικές τους θέσεις και προτάσεις. Σιγά τώρα που θα άκουγαν και θα υιοθετούσαν τις γνώμες των άλλων. Δεν περνάνε αυτά σ’ εμάς.

Μια καθηγήτρια Ιστορίας, με αναγνωρισμένη διεθνής εργασία της, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μου είπε ότι τα Συμβούλια Ιδρυμάτων θα μετέφεραν στη χώρα μας μια σπουδαία ατμόσφαιρα γνώσης, ανανέωσης και δημιουργίας και θα ήταν σημαντική για τους νέους επιστήμονες… Από εδώ και πέρα οι φοιτητές θα ψηφίζουν στο 70% για την εκλογή της Συγκλήτου. Οι κοσμήτορες δεν θα έχουν αρμοδιότητες πλέον. Ίσως, είπε ένας δημοσιογράφος, πιθανόν από εδώ και πέρα τα Πανεπιστήμια μπορεί να διοικούνται από φοιτητές και διοικητικούς υπαλλήλους. Τελικά η φοιτητική ψήφος θα παίζει μεγάλο ρόλο στις αποφάσεις της Συγκλήτου. Δηλαδή νεαροί 20 - 24 ετών θα έχουν άποψη και θέση στην παιδεία της χώρας μας, δίπλα σε Πανεπιστημιακούς καθηγητές. Μπορεί να έχουν την ίδια αρμοδιότητα φοιτητές και καθηγητές; Μπορεί να έχουν τις ίδιες γνώσεις; Μπορεί να συναποφασίζουν με τέτοια διαφορά ηλικίας, τέτοια διαφορά γνώσης και μόρφωσης;

Η παιδεία και η μόρφωση εξαρτάται από τους φοιτητές

Πριν από λίγα χρόνια, δεν θυμάμαι πιά σχολεία και γιατί, έκαναν ένα είδος απεργίας, αποχής από τα μαθήματά τους και απαιτούσαν από τους καθηγητές τους να αποδεχθούν τις αιτήσεις τους σχετικά με κάποια προγράμματα που οι μαθητές αποφάσισαν να μην πραγματοποιηθούν. Αν θυμάμαι καλά ζητούσαν να μην δίνουν εξετάσεις σε κάποια μαθήματα που χρειαζόταν περισσότερο διάβασμα. Οι καθηγητές βέβαια δεν αποδέχθηκαν την απαίτησή τους και ζήτησαν από τα παιδιά να φροντίσουν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Άλλωστε μια ήταν η υποχρέωση: το διάβασμα. Ο μικρός μαθητής, το πιτσιρίκι, δηλαδή, αποφάσιζε για το πρόγραμμα του σχολείου του. Και, τότε, ένας δάσκαλος μου είχε πει: «Κατάλαβες παιδί μου τι συμβαίνει σήμερα στην παιδεία; Βέβαια όχι σε όλα τα σχολεία, αλλά σε μερικά απ’ αυτά που οι μαθητές απαιτούν να διδάσκονται τα μαθήματα που εκείνοι θα επιλέξουν. Το ίδιο, βλέπω, να έχει αρχίσει να συμβαίνει και Πανεπιστήμια. Είναι δυνατόν το μικρό παιδί να έχει άποψη για το τι θα διδαχθεί; Είναι δυνατόν να συναποφασίζει με τους επιστήμονες ποιόν Πρύτανη θα επιλέξουν; Μπορείς να φανταστείς μια μητέρα που γέννησε το μωρό της και όταν περάσουν λίγοι μήνες να το ρωτήσει τι «μάρκα» γάλα θα ήθελε να του δώσει; Ποιος αποφασίζει για το μεγάλωμα και τη φροντίδα του παιδιού;»

Και φοιτητές μέλη της Συγκλήτου;

Με τον νέο νόμο που θα ψηφιστεί στα Πανεπιστήμια, η ψήφος των φοιτητών για την εκλογή της Συγκλήτου θα είναι 70%! Στη νέα Σύγκλητο, εκτός από τον Πρύτανη και δύο - τρία μέλη της που θα είναι καθηγητές, αυξημένη εκπροσώπηση θα έχουν οι φοιτητές και οι διοικητικοί υπάλληλοι. Και, όπως είπε μια δημοσιογράφος, δεν είναι βέβαιο ότι τα μέλη των νέων πρυτανικών συμβουλίων θα είναι υποχρεωτικά καθηγητές Πανεπιστημιακοί. Είχε ακουστεί ότι θα σταματούσαν να υπάρχουν οι «αιώνιοι» φοιτητές. Αυτές οι διατάξεις, λέει, καταργούνται. Οι φοιτητές θα έχουν το δικαίωμα να διακόπτουν τις σπουδές τους και να επανέρχονται όταν θέλουν και επιθυμούν. Γίνεται, λέει, μια προσπάθεια να σταματήσουν οι εξετάσεις εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Ίσως όχι σε όλα, αλλά στις σχολές και στα τμήματα που έχουν ελάχιστη ζήτηση. Δεν είμαι εκπαιδευτικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να έχω άποψη για όλα όσα συμβαίνουν ή θα συμβούν στην παιδεία μας. Πέρασα όμως κι εγώ κάποτε από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών μαζί με συμμαθήτριες και συμμαθητές των Γυμνασίων Σύρου. Ζήσαμε και μαθητεύσαμε κοντά σε αξιόλογους και σπουδαίους καθηγητές που μας πρόσφεραν και μας δίδαξαν ευγένεια, σεβασμό, μόρφωση και γνώση του Ελληνικού Πολιτισμού.

Καθηγητής σήμερα είπε: «… η σημερινή πανεπιστημιακή παιδεία μας είναι ελλιπής, ανεπαρκής, αναποτελεσματική … κ.α.» Τι θα έλεγε ο Σωκράτης ή ο Αριστοτέλης;