Οι ταινίες της εβδομάδας

Όλα τα Λεφτά του Κόσμου/All the Money in the World (2017) του Ridley Scott

Ρώμη, 1973. Κουκουλοφόροι απαγάγουν ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, τον Τζον Πολ, εγγονό του Τζον Πολ Γκέτι, του πιο πλούσιου ανθρώπου στον κόσμο.

Ο παππούς, πανίσχυρος, δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας πετρελαίου, απρόσωπος και τσιγκούνης, αρνείται δημοσίως να πληρώσει τα λύτρα στους απαγωγείς για να σώσει τον εγγονό του. Η αφοσιωμένη και δυναμική μητέρα του Τζον Πολ, η Γκέιλ, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει τον γιο της.

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ βασίζεται στην αληθινή ιστορία της απαγωγής του νεαρού Πολ Γκέτι, που είχε προκαλέσει σάλο τη δεκαετία του ‘70, και χρησιμοποιώντας συμβατικά το στοιχείο της περιπέτειας επιδιώκει να αποκαλύψει την αιτία που προκαλεί τον πυρετό του χρήματος.

Υπάρχει η αίσθηση ότι στο φιλμ υπάρχουν τρεις δυνητικά μεγάλες ταινίες που διαχέονται και διαπλέκονται. Η ίδια η απαγωγή θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μεγάλο θρίλερ. Η προσωπογραφία του Γκέτι αποτελεί την δεύτερη συνιστώσα. Ο Κρίστοφερ Πλάμερ ερμηνεύει αριστοτεχνικά, με κυνισμό την αντίληψη του Γκέτι για τη ζωή και χωρίς να πέφτει στην παγίδα να δικαιολογήσει έναν σχεδόν σαιξπηρικό ήρωα, αποκαλύπτει και τη δική του πλευρά. Η Μισέλ Ουίλιαμς, στον ρόλο της Γκέιλ, είναι αξιοπρεπής και ανθρώπινη, ακτινοβολεί από τη στιγμή που την συναντάμε την σε μια πρωινή οικιακή σκηνή με τον μικρό  Πολ, τα αδέλφια του και τον σύζυγό της. Η ιστορία αυτής της οικογένειας είναι η τρίτη ευκαιρία του σκηνοθέτη του Scott για μια ωραία αυτόνομη ταινία. Ο Scott μπερδεύει τα κομμάτια αυτών των συνιστωσών, αποδίδοντας μια συγκοπτόμενη αφήγηση με διάσπαρτη εξέλιξη ανακόπτοντας κάθε ορμή που πάει να δημιουργηθεί. Ωστόσο οι έξοχες ερμηνείες των Πλάμερ, Ουίλιαμς και τα οδυνηρά γεγονότα της απαγωγής δικαιολογούν από μόνα τους την παρακολούθηση αυτής της ταινίας. Αλλά όταν ο άνθρωπος που υπέγραψε φιλμ όπως  τα “Alien”, “Thelma & Louise” και “Blade Runner” διαθέτει εύφορη αρχική ύλη και ικανό cast, έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε κάτι περισσότερο από ένα συγκαταβατικό "αξίζει τον κόπο".

Paddington 2 (2017) του Paul King

Αυτή είναι η συνέχεια της πρώτης ταινίας “Paddington” του 2014 που κατέκτησε το κοινό με τη ζεστασιά της και το ανάλαφρο χιούμορ της. Το“Paddington 2” χαρίζει καθαρή κινηματογραφική απόλαυση, για παιδιά και ενήλικες, καθώς είναι μια εξαιρετικά  γλυκιά, γοητευτική, λιτή και πάνω απ’ όλα αστεία ταινία. Το σκηνικό της ιστορίας είναι ένα παραμυθένιο Λονδίνο με μαργαριταρένια λάμψη όπου όλα και όλοι είναι λίγο πιο εκκεντρικοί και πολύχρωμοι. Η εκκίνηση της αφήγησης βρίσκει τον Πάντινγκτον ευτυχισμένο στο σπίτι της οικογένειας Μπράουν όπου έχει γίνει δημοφιλές μέλος της τοπικής κοινότητας, μοιράζοντας τριγύρω χαρά και μαρμελάδα. Όσο ψάχνει το τέλειο δώρο για τα εκατοστά γενέθλια της πολυαγαπημένης θείας του Λούσι βλέπει ένα μοναδικό βιβλίο και ξεκινά μία σειρά από μικροδουλειές ώστε να μπορέσει να το αγοράσει. Όταν το βιβλίο κλαπεί, μόνο οι Μπράουν και ο Πάντινγκτον μπορούν να ανακαλύψουν τον ένοχο, ο οποίος φαίνεται να είναι άσσος στις μεταμφιέσεις.

Ο Μπεν Γουάισο είναι η φωνή του αρκούδου γεμάτη αθωότητα και ενθουσιασμό. Ο  αναγεννημένος Χιού Γκραντ είναι θαυμάσιος ως κακός, χωρίς να φτάνει στην υπερβολή και ο Μπρένταν Γκλήζον είναι απολαυστικός ως ο σκληροτράχηλος κατάδικος.

Όταν τα μπερδεμένα σύμπαντα, οι πολύπλοκες μυθολογίες, τα αντιαισθητικά τέρατα και η δυστοπική κακουχία εξακολουθούν να είναι η τρέχουσα τάση στις συνέχειες ταινιών, η τόσο ευχάριστα απλή πλοκή του “Paddington 2” μας χαρίζει μια ανάσα καθαρού αέρα. Και μπορεί να μην φτάνει στο επίπεδο ενός κλασικού Disney, αλλά είναι μια γοητευτική ηλιαχτίδα που προσφέρει ένα διαχρονικό αλλά και επίκαιρο μήνυμα: Το να συμπεριφέρεσαι με καλοσύνη- είτε σε αλλοδαπούς, σε εγκληματίες ή και στα ζώα – είναι το στοιχείο που κάνει μια κοινότητα ανθρώπων πλουσιότερη.

Είναι πολύ πιθανό οι ενήλικοι θεατές αρχικά να μην είναι τόσο πρόθυμοι και ενθουσιώδεις να παρακολουθήσουν μια «οικογενειακή» ταινία. Ωστόσο όσο κυνικοί και να δείχνουν, το μαγευτικό αυτό  φιλμ θα βρει τα κατάλληλα χτυπήματα στην πανοπλία τους και τελικά είναι αληθινά δύσκολο να μην την λατρέψουν.

Παγιδευμένη Ψυχή: Το τελευταίο κλειδί/ Insidious: The Last Key (2017) του Adam Robitel

Το franchise  του “Insidious” έχει εισαγάγει μερικούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της οκταετούς, τετραμερούς πορείας του. Το τέταρτο κεφάλαιο της πετυχημένης σειράς τρόμου που δημιούργησε και πλέον επιβλέπει ως παραγωγός ο Τζέιμς Γουάν μετατοπίζει το ενδιαφέρον του στην διάσημη παραψυχολόγο Elise Rainier (Lin Shaye), που βοήθησε τις οικογένειες στα τρία πρώτα φιλμ. To “Insidious: The Last Key”, υπόσχεται να βυθιστεί στην τραγική ιστορία της Rainier, εξετάζοντας την βασανιστική διαδρομή που θα διανύσει για να απαλλαγεί από τους δαίμονες του παρελθόντος της (τόσο κυριολεκτικά όσο και εικονικά). Αυτή την φορά η πηγή του κακού προέρχεται από το ίδιο της το πατρικό σπίτι, όπου η μητέρα της αυτοκτόνησε κι η ίδια έζησε τα πιο μαρτυρικά χρόνια της ζωής της. Ενώ τότε αποφάσισε να κρύψει τους φόβους της, τώρα καλείται να ξεκλειδώσει όλες τις πτυχές του σκοτεινού οικογενειακού δράματός της, ώστε να βρεθεί αντιμέτωπη με τον υπέρτατο δαίμονα με το Πρόσωπο-Κλειδί.

Όμως τι είναι άραγε ο δαίμονας; Ένας έκπτωτος άγγελος ή μία ψυχή που διψά για εκδίκηση; Στο φιλμ το πλάσμα που αναλαμβάνει να προκαλέσει τον τρόμο είναι απλά γραφικό και δρα με βάση την λογική, κάτι αδιανόητο για το χώρο του υπερφυσικού. Έτσι χάνεται η αίσθηση του απόκοσμου και το τρομακτικό καταντά κωμικό. Παράλληλα ο κόσμος των νεκρών μοιάζει με αυτόν των ζωντανών σαν μία προβολή της ζωής σε έναν καθρέπτη που δείχνει το σκοτεινό είδωλο της.

Η ταινία προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει φόβο με κατασκευασμένη ατμόσφαιρα, αλλά όλα μοιάζουν σχηματοποιημένα και προβλέψιμα. Ωστόσο, υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά συστατικά στοιχεία του είδους οπότε οι φανατικοί ακόλουθοι της σειράς, κυρίως το εφηβικό κοινό, θα μείνουν αρκετά ικανοποιημένοι από τους δυνατούς θορύβους και τα απότομα τινάγματα από την θέση τους για τα οποία πήγαν στον κινηματογράφο. Όμως η αληθινή αίσθηση του φόβου γρήγορα εξατμίζεται και το ανούσιο κυριαρχεί.