Στον κόσμο ενός σπουδαίου δημιουργού

Άνετος, αυθόρμητος και με πλώρη του το πνευματώδες χιούμορ, στα μέτρα και τα σταθμά της έντεχνης αφήγησης των προσωπικών ιστοριών του μέσω της μουσικής, αλλά και της πεζογραφίας, ο Μίλτος Πασχαλίδης γεύτηκε την «λαίμαργη» αγάπη του φιλόμουσου κοινού της Σύρου, στην πρώτη τους συνάντηση στο ιστορικό Θέατρο Απόλλων.

Με αφορμή την επιτυχημένη εμφάνισή του στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, που ξεχώρισε ως ένα από τα highlights του φετινού πολιτιστικού προγράμματος «Χριστούγεννα στη Σύρο», ο αγαπημένος τραγουδοποιός και ερμηνευτής μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» για τις αλήθειες που λατρεύει να «αφηγείται», αλλά και τους στόχους που έχει θέσει για την τρίτη δεκαετία που ήδη διανύει στο χώρο της δισκογραφίας.

Η συναυλία διοργανώθηκε από την εταιρεία παραγωγής «Action Εστί» του πολυπράγμονα Χρήστου Πανοηλία, σε συνεργασία με τον Δήμο Σύρου – Ερμούπολης. Στο πλευρό του Μίλτου Πασχαλίδη βρέθηκε η -πολλά υποσχόμενη- νεαρή μουσικός Μιρέλα Πάχου, η οποία συνέπραξε με το ακορντεόν, το πιάνο και τη φωνή της.

Τι αίσθηση σας άφησε η πρώτη επαφή σας με το κοινό της Σύρου, που από την πρώτη κιόλας στιγμή πέταξε στης λήθης το πηγάδι έγνοιες και άσχημες σκέψεις, παραδομένο στη μουσική σας;

«Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά έπαιξα στη Σύρο και πρώτη φορά τη γνώρισα ως επισκέπτης. Δεν ξέρω πώς μου είχε γλυτώσει αυτό το νησί, αλλά και αυτό το θέατρο που είναι μαγικό… ίσως το καλύτερο της Ελλάδας. Δεν έχω δει πιο ωραίο θέατρο στη χώρα μας. Ήταν μία εξαιρετική εμπειρία. Το δε κοινό είναι καταπληκτικό, γιατί έχει μάθει να σέβεται το συγκεκριμένο χώρο. Όχι μόνο συμμετείχαν, τραγουδώντας όλα τα κομμάτια που ήξεραν, αλλά ακόμα και κάποια που ήταν πιο δύσκολα, τα σεβάστηκαν, τα άκουσαν και συγκινήθηκαν. Ήταν μια αποκαλυπτική βραδιά για μένα.

Διανύοντας ήδη την τρίτη δεκαετία παρουσίας σας στο μουσικό γίγνεσθαι, ποια είναι τα καλά και ποια τα κακά που κρατάτε από αυτή τη διαδρομή;

«Όλα τα κρατάω. Τα καλά γιατί αποτελούν ένα εφόδιο μέσα μου, ένα κίνητρο για να πηγαίνω μπροστά και τα δυσάρεστα για να μην επαναλάβω τα ίδια λάθη. Δεν είναι κάτι που θα άλλαζα. Δυσκολίες υπάρχουν πολλές μέσα στη ζωή, μα δεν ανήκουν στα αρνητικά. Αυτά τα 20 χρόνια εργάστηκα σκληρά. Από την άλλη, δεν πήγε κάτι θεαματικά στραβά. Θα μπορούσε να πάει. Υπ’ αυτή την έννοια αισθάνομαι, τυχερός, ευγνώμων και χαρούμενος για ό,τι έχω ζήσει μουσικά την τελευταία 20ετία».

Στη συναυλία σας θυμηθήκατε με το κοινό τραγούδια που -όπως μας είπατε- έχουν αδικηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Για ποιους λόγους ένα τραγούδι «αδικείται» και πότε έρχεται η κατάλληλη στιγμή για να «πάρει το αίμα του πίσω»;

«Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, θα πω για τα δικά μου τραγούδια. Τα δικά μου τραγούδια πρωτίστως τα έχω αδικήσει εγώ, με την έννοια ότι 25 χρόνια που κάνω αυτή την εργασία, κάποια τα λέω σπάνια στις συναυλίες μου. Όταν το επικοινωνείς σπάνια, μοιραία ξεχνιέται, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Υπό αυτή την έννοια, εγώ κατά καιρούς έχω αδικήσει τραγούδια μου, γιατί δεν πιστεύω ούτε στις θεωρίες συνωμοσίας ούτε στα management και τα διαφημιστικά κόλπα. Από την άλλη, τα ωραία τραγούδια δεν χάνονται ποτέ. Κάποια στιγμή σε τραβάνε από το μπατζάκι και σου λένε «τραγούδα με και μένα, με αδικείς». Τώρα, η δημοφιλία ενός τραγουδιού είναι κάτι μεταφυσικό. Δεν περνάει από τα χέρια μας. Όποιος ξέρει πώς γίνεται κάτι επιτυχία, λέει μαλ….ς. Δεν ξέρει κανείς. Ένα τραγούδι που γίνεται επιτυχία και ένα τραγούδι που δε γίνεται χρειάζεται ακριβώς τον ίδιο κόπο για να γραφτεί».

Το κοινό σας κατατάσσει στην κατηγορία των δημιουργών, των οποίων η ποιότητα της δουλειάς είναι αναμφισβήτητη. Αυτό είναι τιμητικό για εσάς ή δεσμευτικό με την έννοια ότι δεν μπορείτε να βγείτε από το στενό πλαίσιο στο οποίο κατέχετε μια θέση εδώ και είκοσι χρόνια;

«Δεν το έχω ξανακούσει ότι δεν αμφισβητείται η ποιότητα της εργασίας μου. Αν ισχύει, είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να πάρω. Καθόλου δεσμευτικό δεν είναι, γιατί εγώ όλα αυτά τα χρόνια, δεν προσπάθησα ποτέ να είμαι έντεχνος, ποιοτικός ή κάτι άλλο. Εγώ τη δουλειά μου κάνω. Τα τραγούδια μου γράφω όσο καλύτερα μπορώ, αν μου έχει αποδοθεί αυτός ο τίτλος είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που έχω ακούσει. Εγώ γράφω τραγούδια και δεν ξέρω πού κατατάσσονται».

Κάθε τραγούδι κουβαλά και μία ιστορία. Εσείς ποιες ιστορίες αγαπάτε και σας αρέσει να αφηγείστε;

«Μου αρέσει να μοιράζομαι με τον κόσμο ιστορίες που με αγγίζουν ή κατά τη γνώμη μου παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Το θέμα είναι ένα. Η ματιά του δημιουργού και ο κόσμος. Και πώς αυτό διατρέχεται από τον χρόνο. Δηλαδή είτε αφορά σε κάποιον έρωτα, είτε είναι πολιτικής κατασκευής, είτε κάτι που έχω δει και έχω ζήσει, ή μιλάει για ένα φίλο και τα παιδιά μας… στην πραγματική η ιστορία είναι μία. Πώς νιώθεις εσύ απέναντι στο σύμπαν και πώς μπορείς να το περιγράψεις αυτό. Τώρα τι μορφή θα πάρει από κει και πέρα, είναι ζήτημα εργασίας, ταλέντου, διάθεσης, φόρμας. Αλλά η ιστορία είναι μία, πώς βλέπω εγώ τον κόσμο και πώς αισθάνομαι ότι αντίκειται αυτός απέναντί μου. Όταν το κοινό ταυτίζεται με αυτό, εκεί έχουμε κερδίσει το παιχνίδι. Γιατί το ζήτημα δεν είναι να περιγράψω εμένα, αλλά να περιγράψω εσάς. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να γράψω ένα τραγούδι που μιλάει για τον εαυτό μου. Με ενδιαφέρει να γράψω ένα τραγούδι πάνω στο οποίο εσύ, θα αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Εκεί είναι κερδισμένο το στοίχημα, αλλιώς αν γράψω ένα τραγούδι για μένα, ούτε πλάκα δεν έχει. Ποιος νοιάζεται;».

Η συμπλήρωση μιας δεκαετίας μας ωθεί στο να θέσουμε στόχους για την επόμενη. Εσείς τι στόχους έχετε θέσει για την τρίτη δεκαετία δημιουργίας;

«Καταρχήν, να είμαι υγιής για τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτό είναι ένας πολύ υψηλός στόχος. Με δεδομένο ότι μεγαλώνω, καπνίζω, κοιμάμαι άτσαλα και κάνω μια ζωή με κούραση. Αυτό θέλω για τα επόμενα δέκα χρόνια. Να είμαι υγιής, εγώ και το παιδί μου. Κι από κει και πέρα, θα γράψω καινούρια τραγούδια, θα γράψω καινούρια βιβλία. Είναι δεύτερη φύση μου πια να προσπαθώ να έχω μιας μορφής δημιουργικότητα με την τέχνη».

Ο έρωτας με τη συγγραφή βιβλίων είναι διαφορετικός από τον έρωτα με τη μουσική ή ακολουθεί έναν κοινό άξονα;

«Εμένα με ενδιαφέρει πάρα πολύ η τέχνη της αφήγησης. Τώρα αν αυτή γίνεται τραγουδιστά είτε μέσω του γραπτού λόγου, σε διηγήματα, σε μυθιστορήματα, σε νουβέλες ή τραγούδια, δεν μου είναι τόσο σημαντικό. Μου αρέσει η τέχνη της αφήγησης. Μου αρέσει να ακούω ιστορίες και να λέω ιστορίες. Κάποιες από αυτές δεν χωράνε σε ένα τραγούδι, πρέπει να γράψεις λίγες παραπάνω λέξεις».

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για τη μουσική συνύπαρξή σας με τη Μιρέλα Πάχου.

«Η Μιρέλα είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο πλάσμα. Συνεργαζόμαστε πέντε χρόνια, παίζει ακορντεόν, πιάνο, τραγουδάει, γράφει τα δικά της τραγούδια. Είναι πολυπράγμων στην εργασία. Είναι ένα νέο, κορίτσι που την τελευταία διετία αρχίζει και εμφανίζεται πιο πολύ στα μουσικά πράγματα και με αφορμή τον προσωπικό της δίσκο, αλλά και εμφανίσεις που κάνει και μαζί μου και με άλλους συναδέλφους. Νομίζω ότι έχει όλο το μέλλον μπροστά της, είναι ένα χρυσό παιδί και πολύ σπουδαία μουσικός».