Η αβάσταχτη ελαφρότητα του viral

Κοίτα να δεις πού καταντήσαμε.

Σε μία εποχή, που η χώρα βυθίζεται στην οικονομική ύφεση, που το ένα μετά το άλλο τα νομοθετήματα αφαιρούν δικαιώματα αυτονόητα και κεκτημένα από αιώνων, όπως είναι το δικαίωμα στη ζωή, καταντήσαμε να ασχολούμαστε με χορούς τοπικών αιρετών, που έγιναν viral.

Οι Γάλλοι έχουν κάνει επανάσταση, έχουν μαζευτεί τρώνε και δίνουν ξύλο, μάχονται για τις αξίες τους, τα ιδανικά τους, μάχονται προκειμένου να μην αφήσουν ούτε μία υποψία, ότι μπορεί να τους πιάνουν κότσο κι εδώ έχουμε του δήμου μας το χαβά, αν μας έπαιξε αυτή την εβδομάδα το φουμουλάιβ ή πέσαμε στη 2η θέση των charts κάτω από τη Λιλιάνα Χιώτη ή την Emilia Barak.

Ο ΦΠΑ ανέβηκε στο 24%, οι υπηρεσίες και τα βασικότερα αγαθά ακριβαίνουν, μπαίνει φόρος και ό,τι υπάρχει, κινείται και έρπει και η στεναχώρια μας, είναι που δεν λένε καλά λογάκια για το βίντεο κλιπ, που πληρώσαμε.

Το πληρώσαμε όμως; Γιατί κι άλλος πλήρωσε. Αλλά πληρώσαμε κι εμείς; Όχι; Απ’ τη μία καμαρώνουμε, ότι μας ανήκει αυτό που όλοι είδαμε στις οθόνες μας και σε κάποιους άρεσε και σε κάποιους έφερε ψυχικό νόσημα (αυτοί, είπαμε, είναι αυτοί που δεν αγαπάνε τον τόπο τους), απ’ την άλλη λέμε ότι αυτό είναι των παιδιών, δικό τους, κατά δικό τους, και το δικό μας θα πάρουμε πλάνα και θα το φτιάξουμε εν ευθέτω χρόνω. Τίνος είναι ρε γυναίκα το παιδί;

Ρωτώντας τους ιθύνοντες νόες η απάντηση – μέσες άκρες – ήταν ότι, «βασικά ναι, κοίταξε, στην αρχή ούτε και κοιτάξτε αυτοί δεν ήθελαν για να γίνει αυτό το βίντεο, αλλά μόλις όμως είπαμε ότι αυτό εμείς δεν θέλαμε, αυτοί είπανε λέει όχι θέλουμε να γίνει. Ε, κι εμείς μετά είπαμε όχι λέμε δεν θα γίνει, θα γίνει πάλι αυτό νέο, νέο κόνσεπτ να οριστεί, για να- για να ξαναγίνει πάλι το βίντεο. Ύστερα, όμως μόλις είπανε κοιτάξτε αυτοί ότι ότι, ότι όχι, δεν θέλαμε για να γίνει το βίντεο, ε, κι εμείς ύστερα είπαμε μετά εντάξει θέλουμε ε, δε θέλουμε κι εμείς και αυτοί ύστερα μετά εμείς αφού είπαμε αφού θέλουμε, αφού δε θέλουνε, κι εμείς το αλλάξαμε και λέμε εντάξει λέμε ούτε κι εμείς θέλουμε και μετά είπαν αυτοί πάλι ότι ξέρετε εμείς θέλουμε να γίνει. Ε, εμείς όμως μετά δε δεχτήκαμε τίποτα απ’ όλα αυτά και είπαμε να γίνει μετά το βίντεο, όποτε το φτιάξει ο Δήμος. Αυτό ακριβώς. Τίποτ’ άλλο».

Και ενόσω εμείς τραβάμε τα κοτσίδια μας, μέσα στη ροζ φούσκα μας, έξω απ’ αυτή, εκτός του ότι γελάει ο κόσμος μαζί μας, συμβαίνουν αλλαγές, που μας επηρεάζουν όλους και κανείς δε δίνει σημασία, όλοι πολύ απασχολημένοι γαρ με το βιντιοκλίπ και τα ρεζιλίκια μας. Σαν – ας πούμε – να κόβονται δέντρα, που μεγάλωναν επί δεκαετίες και έδιναν απλόχερα τη σκιούλα τους στον κόσμο, προκειμένου να μπουν ξαπλώστρες (σκάσε μάγκα μου το 10ρικο και μην ακούσω κιχ) κι εμείς να τσακωνόμαστε, αν το νερό είναι κρύο κι αν το κρύο νερό κάνει καλό στην επιδερμίδα.

Ωστόσο, όσο κι αν οι αιρετοί κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους για να μας διασκεδάσουν και να κερδίσουν τα 15’ λεπτά δημοσιότητάς τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, τα σοβαρά ζητήματα της χώρας, αποτελούν δαμόκλειο σπάθη, η οποία αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας (αν δεν μας τα έχει πάρει ακόμη).

Γι’ αυτό και θα πρότεινα να πρυτανεύσει, όσο είναι δυνατόν, η σοβαρότητα και για μία φορά, ο μικρός αυτός τόπος, να αντιμετωπιστεί από τους κυρίως υπεύθυνους, όχι ως μία μεγάλη σκηνή για το θέατρο και το stand-up comedy, στα οποία θεωρούν πως έχουν κλίση, αλλά στην πραγματική του διάσταση, ως ένα κομμάτι μίας παραπαίουσας οικονομίας, όπου τα προβλήματα είναι μέσα και όχι πάνω απ’ αυτόν, προβαίνοντας και στις κατάλληλες, σοβαρές ενέργειες, που θα φέρουν αποτελέσματα στο νησί και όχι αφορμές για σέλφι ή λόγους για να “παίξει” στα πάνελ.