Κοτσίδες για τράβηγμα

Ένα σερφάρισμα στο διαδίκτυο και πέφτεις πάνω σε χιλιάδες αγγελίες. Ζητούνται κοπέλες για φωτογράφιση. Ζητούνται άτομα για συνεργείο καθαρισμού. Ζητούνται νέες πεπειραμένες για τριβέλονη πλακοραφή και κουμπί-κουμπότρυπα. Ζητείται τυλιχτής για πιτόγυρα και μπάτλερ για τη Βασίλισσα Ελισάβετ.

Μία δεν έχω δει ακόμα και νιώθω την ανάγκη να τη γράψω εγώ. Ζητούνται κοτσίδες για τράβηγμα, δεν έχω δικές μου. Θα μακρύνω ξανά τα μαλλιά μου για να έχω περιθώριο στο μάδημα. Αν συνεχίσει ο παραλογισμός, θα μου μείνει μόνο το κρανίο. Είμαι ένας άλλος ζω σε παράνοια, τρίχα στο σκαλπ μου βρίσκεις σπάνια. Δεν είμαι από τη Μάνη να το ρίξω στα μοιρολόγια και ξεσπάω στην κόμη Μόντε Μπούμπα. Πώς αλλιώς να εκτονωθώ κι εγώ χωρίς να περάσω πίσω απ’ της φυλακής τα σίδερα που δεν μου πάνε κιόλας;

Η κεφαλή του τόπου, σου λέει, είναι υπέρ των δράσεων ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για το bullying. Γι’ αυτό και παραχώρησε πρόσφατα πολιτιστική αίθουσα, προκειμένου να υπογραφεί το μεγαλύτερο συμβόλαιο δέσμευσης κατά της σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης. Θερμά συγχαρητήρια. Αφού, λοιπόν, υποστηρίζει αυτή την προσπάθεια, γιατί δεν ενημερώνεται και η ίδια για το τι σημαίνει “bullying” ώστε να σταματήσει να το κάνει;

Εκτός από τον σωματικό, υπάρχει και ο λεκτικός εκφοβισμός, δηλαδή προσβολές, ασεβή σχόλια και χαρακτηρισμοί. Όταν αυτά γίνονται κεκλεισμένων των «καφενειακών» θυρών, κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει. Όταν όμως η τάση σου να μειώνεις και να συμπεριφέρεσαι άκομψα σε εκείνους που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη εκδηλώνεται σε επιστολές και ανακοινώσεις ή σε δημόσιες συνεδριάσεις, τότε ναι… θέλεις να κρυφτείς και ο «μπούλης» δε σ’ αφήνει.

Φέρτε μου μολύβι για να γράψω, μια ντουντούκα τώρα για να κράξω, τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω, απ’ όσα πέρασα.

Επίθεση σε μέσο ενημέρωσης, που δεν χαϊδεύει τα αυτιά με την επαίσχυντη συκοφαντία ότι βάλλεται κατά συγκεκριμένης ευπαθούς κοινωνικής ομάδας, προκειμένου να αντιστραφεί το αρνητικό κλίμα που κάνει κακό στο δικό σου image.

Αναρτήσεις στο Facebook περί ανθρώπων εντός εισαγωγικών.

Χαχανητά μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς με κακόβουλα – ρατσιστικά σχόλια και λιβέλους, που προκαλούσαν «ελονοσία» και που εσύ ο ίδιος ενθάρρυνες.

Ύπουλα και δόλια σχέδια με σκοπό να χάσουν τη δουλειά τους «άνθρωποι».

Προσπάθειες στοχοποίησης συγκεκριμένης ομάδας νέων με την κατηγορία του βανδαλισμού, προκειμένου όχι μόνο να μην τους παραχωρήσεις νέους χώρους που αιτούνται, αλλά να τους πάρεις και αυτούς που ήδη χρησιμοποιούν. Κι όταν αυτό δεν κατέστη δυνατό, λήψη αποφάσεων για να τους εκτοπίσεις μακροπρόθεσμα στου «Εωσφόρου» τη μάνα κι έπειτα συμμετοχή σε συλλογικές ενέργειες για την επίτευξη ενός σημαντικού σκοπού, πρώτον για τα μάτια του κόσμου και δεύτερον για να μη βρεθεί κανείς να πει ότι ήσουν ο μοναδικός που έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια.

Τέλος, κατακεραύνωση προσώπων που σε άφησαν στα κρύα του λουτρού, προτρέποντας μάλιστα τους ελάχιστους εναπομείναντες συμμάχους σου να υπερθεματίσουν στους άστοχους ισχυρισμούς σου, διαδίδοντας με τη σειρά τους ψέματα, τα οποία αποκαλύπτονται βάσει αδιάσειστων στοιχείων.

Δε γίνεται τη μία να κουβαλάς τέτοιο ιστορικό μαζί σου, να χαρακτηρίζεις πρώην συνεργάτες σου «ανεπαρκείς», «ανήθικους», «αστοιχείωτους» κλπ. και την επόμενη κιόλας στιγμή να υποστηρίζεις εκδηλώσεις και δράσεις για το φαινόμενο του εκφοβισμού. Είναι ανέκδοτο και μάλιστα κακόγουστο. Εκτός κι αν θεωρείς ότι bullying γίνεται μόνο στο σχολείο. Θα μου πεις βέβαια και η πολιτική, ένα μεγάλο «σχολείο» είναι, που σου μαθαίνει ότι για να επιβιώσει κάποιος πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων.

Ευτυχώς όμως, υπάρχουν ή θα υπάρξουν και εξαιρέσεις. «Δάσκαλοι» που δεν προτίθενται να βγάλουν το μάτι του άλλου για να διατηρήσουν τη δική τους έδρα. Επίσης, «στηρίζω μια καμπάνια», σημαίνει είμαι εκεί και συμμετέχω. Δε στέλνω τον γνωστό κράχτη – εξιλαστήριο θύμα να βγάλει την υποχρέωση. Όχι, αγαπητέ μου «Χλαπάτσα» (θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε), πηγαίνεις εκεί και υπογράφεις το συμβόλαιο «Δεσμεύομαι να μην εκφοβίσω κανέναν συνομήλικό μου ή οποιονδήποτε άλλον. Αν διαπιστώσω κάποιο περιστατικό εκφοβισμού, θα το αναφέρω στις αρχές».

Τι συμβαίνει, όμως, όταν εσύ είσαι οι αρχές ή όταν τα γράμματα του συμβολαίου είναι ψιλά για σένα και δεν μπορείς να τα διαβάσεις για να κατανοήσεις την πολιτική και τις διαδικασίες κατά του εκφοβισμού;

Παίρνεις το καπελάκι σου και περιμένεις να σου δείξουν το δρόμο.