Περί ηλιθίων

Και να που έχουμε ήδη μπει στην εποχή του όχλου. Μετά από τις μεγάλες αλλαγές, στην πάροδο εκατοντάδων χιλιάδων ετών, που διαμόρφωσαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας, από την παλαιολιθική εποχή, την εποχή των παγετώνων, τη νεολιθική εποχή….και τις εν γένει περιόδους που αφορούσαν την εξελικτική πορεία του ανθρώπου, φτάσαμε στο σήμερα, να ζούμε την εποχή της επικράτησης του όχλου, ή αλλιώς την εποχή των ηλιθίων.

Όταν ο Καρλ Μπέρνσταϊν, ο ρεπόρτερ του Γουότεργκεϊτ, αναφερόμενος στην Αμερικανική κοινωνική διαμόρφωση, υποστήριζε το 1994 ότι «Για πρώτη φορά στην ιστορία, η ηλιθιότητα και ο εκχυδαϊσμός αναδεικνύονται ως πολιτισμικά ιδεώδη», δεν μπορούσε να γνωρίζει πόσο θα ανταποκρινόταν αυτό και στην διαμορφωθείσα ελληνική πραγματικότητα.

Αφού ο εκχυδαϊσμός επικράτησε ως κανονικότητα, τόσο σαν η βασική πλέον πολιτική πρακτική όσο και σαν, κατ’ επιρροή, κύριο στοιχείο της έκφρασης του όχλου, έπρεπε να βρεθεί και ο κατάλληλος χώρος που θα επιτρέψει σε αυτόν να εξαπλωθεί. Και τι καλύτερο από το διαδίκτυο, το οποίο αποτελεί το προσφορότερο, ως προς αυτό, μέσο.

Έτσι ο όχλος βρήκε τον χώρο και το απόλυτο εργαλείο για να αναδείξει την ηλιθιότητα του.

Χαρακτηριστική η αναφορά του Ουμπέρτο Έκο, στην «επέλαση των ηλιθίων» ότι «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα σε λεγεώνες ηλιθίων να μιλάνε, που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν τη κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων».

Απόψεις αδαών, κρίσεις ανοήτων και σχολιασμοί ηλιθίων συνθέτουν την μεγάλη εικόνα της διαδικτυακής έκφρασης της κάθε χαζομάρας.

Και φυσικά η τεχνολογική δυνατότητα δεν φέρει καμία ευθύνη, καθώς αυτή έδωσε απλώς την ευχέρεια να βρει μέσο έκφρασης η συλλογική βλακεία να φανερωθεί, να δείξει την πραγματικότητα και να εκθέσει το μέγεθος της ανοησίας.

Κι όσο η διαδικτυακή ηλιθιότητα αυξάνεται τόσο βρίσκουν «πεδίον δόξης λαμπρόν» να δράσουν οι πολιτικοί ηγέτες, ξεδιπλώνοντας όλα τα δημαγωγικά τους προσόντα, καθώς τους προσφέρεται ένα αγελαίο κοινό έτοιμο να αποδεχθεί, να υιοθετήσει και να διαδώσει κάθε πολιτικάντικο εξυπνακισμό, κάθε λαϊκίστικη δημοκοπία.     

Από αυτή την αγορά των ηλιθίων ψωνίζουν και οι πολιτικοί ηγέτες τους πρόθυμους σχολιαστές, για να επικοινωνήσουν την επιθετικότητα που δεν συμφέρει να επιδείξουν οι ίδιοι, τη διαστρέβλωση που τους εξυπηρετεί έναντι σε ότι τους ενοχλεί, τους σχολιασμούς ευτέλειας που αυτοί δεν καταδέχονται να κάνουν για να μην «λερώσουν» το πολιτικό τους προφίλ.

Οι φωνές των σκεπτόμενων και σοβαρών όλο και πιο αδύναμες, όλο και πιο λίγες, όλο και πιο άτονες και πολλών εξ αυτών έχουν σιγήσει τελείως, καθώς δεν βρίσκουν σημείο να χωρέσουν μέσα στην αριθμητική υπεροχή των ηλιθίων.

Έτσι ο δημόσιος λόγος διαμορφώνεται πλέον από την πλειοψηφία της ηλιθιότητας, αφού «Σήμερα όλοι όσοι ζουν σε αυτόν τον πλανήτη, περιλαμβανομένων των τρελών και των ηλιθίων, έχουν δικαίωμα στο δημόσιο λόγο» (Ουμπέρτο Έκο).