Τι να σου προσφέρω ν’ αλλάξεις…

Πολλές φορές  εμείς οι άνθρωποι δε θέλουμε να καταλάβουμε, δεν θέλουμε να δούμε παραπέρα από το εγώ μας, δεν μπορούμε να αφήσουμε τους άλλους  ούτε να μας προσφέρουν.

Άργησα πάρα πολύ να καταλάβω πώς δεν μπορώ να ζητάω από τους ανθρώπους πράγματα, που δεν μπορούν  να δώσουν,  να ζητάω  να πάρουν πράγματα, που δεν μπορούν να πάρουν. Το λέγαμε και στη σχολή γονέων με  οδηγό-δάσκαλό μας τον Πατήρ Μελέτιο Ζαχαρόπουλο, ψυχαναλυτή, ψυχοθεραπευτή, που με τον τρόπο του μας έχει κερδίσει και μας έχει μάθει καταπληκτικά πράγματα, είτε με αυτά που μας λέει, είτε με τα βιβλία που μας  συστήνει να διαβάσουμε. Έχει πραγματικά ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει άλλο άνθρωπο, στιγμές - στιγμές συνειδητοποιώντας -  τον καλύτερο εαυτό σου.

Με αφορμή διάφορα περιστατικά στη ζωή μου, θα ‘θελα να πω, ότι δεν περιμένω από κανέναν τίποτα. Μα πραγματικά θλίβομαι, όταν θέλω να προσφέρω και δε μ’ αφήνουν, όταν θέλω να είμαι καλά, να προχωράω όσο μπορώ, να χαίρομαι και να μη  μ’ αφήνουν.

Πολύ λίγοι άνθρωποι μάθανε να χαίρονται με τη χαρά του άλλου. Πολύ λίγοι άνθρωποι μάθανε να μοιράζονται τη χαρά και τη λύπη του άλλου. Μας κυβερνάει η μικροπρέπεια, το συμφέρον, η αυτοπροβολή και χάνουμε την ουσία πολλές φορές πραγμάτων που αγαπάμε και γι’ αυτά μπορούμε να δώσουμε το καλύτερο. Τις δυνατότητες τις έχουμε.

Υπάρχει λίγη καρδιά; Υπάρχει λίγη ψυχή; Θα μου πεις κάτι είναι κι αυτό. Φυσικά και είναι.  Αυτό μπορεί να γίνει πολύ. Και μπορεί να γίνει εάν το θελήσουμε. Είναι όμως δύσκολο να πολεμήσουμε το εγώ μας,  για να βγούμε  από το τέλμα που μας καταβαραθρώνει και μας κάνει να φερόμαστε, όπως δεν είμαστε στην πραγματικότητα. ΜΙΚΡΟΙ…Έτσι γίνεται αδύνατη η επικοινωνία, το μοίρασμα, η αγάπη. Διότι δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε, όταν δεν θέλουμε το καλό του άλλου, την πρόοδό του, τη χαρά του. Ούτε τον εαυτό μας δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τότε. Δε μας νοιάζει το καλό κι ας μην είναι δικό μας, παρά μόνο οι προσωπικές βλέψεις, προβολές και επιτυχίες.

Και τότε αποσύρεται κανείς  στη σιωπή του και χαίρεται με ό,τι μπορεί να χαρεί. Αυτό του φτάνει και είναι ευχαριστημένος. Το κλίμα ανταγωνισμού και μικροπρέπειας, βιτρίνας, υποκρισίας και  συναισθηματικής φτώχειας δε τον αγγίζει.

Όταν δε θέλει κάποιος ανθρώπους να γίνουν δικοί του,  αυτοί, όσο και να το θέλουν να συμβεί διαφορετικά, μένουν για πάντα ξένοι, δεχόμενοι μόνο πόνο, αδικία, που τους τις πιο πολλές φορές τους απομακρύνει. Αλλάζει τότε  ρότα το «θύμα», όταν είναι γενναίο και δίνει εκεί που μπορεί να δώσει, όχι εκεί που δε τον αφήνουν να δώσει.

Πολλές φορές με τη απουσία του κανείς δίνει καλύτερα «το παρών» του, είναι ελεύθερος και όχι σκλάβος. Και ίσως αυτό  βοηθάει τον άλλο να καταλάβει…

Από το τέλμα όμως, βγαίνει μόνος του ο καθένας… Όσο για συναισθηματική νοημοσύνη άσε…Γιατί να μπούμε στον κόπο να σκεφτούμε πώς νιώθει ο άλλος; Κλείνουμε αυτιά και μάτια, βγάζουμε το άχτι μας, γιατί  θέλουμε να υπάρχουμε, μόνο εμείς. Είναι τόσο δύσκολο, πραγματικά δύσκολο, να σκεφτούμε, πως νιώθει ο άλλος. Ούτε καν μπορούμε να τον ακούσουμε, να τον κοιτάξουμε στα μάτια. Το πύρινο εγώ μας, που δεν είμαστε εμείς, δεν μας αφήνει, ούτε λεπτό ήσυχους. Μας πολιορκεί, μας τυραννάει, μας τυφλώνει.

Γι’ αυτό αποφάσισα να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, εφόσον αυτό το νιώθω. Έτσι απλά…χωρίς να θέλω από κανένα τίποτα, χωρίς να ζητώ, χωρίς να περιμένω. Το δεύτερο βήμα…να αποδεχτώ τους άλλους, όπως είναι αφού δεν μπορούν να είναι αλλιώς.

«Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»,  αλλά θα πρόσθετα: δεν μπορείς να προσφέρεις με το ζόρι σε κάποιον που δεν θέλει, ούτε να ζητάς να σε νιώσει χωρίς να έχει μάθει, ούτε να σου  δώσει χωρίς να μπορεί…

Αν είναι δυνατό ν’ αλλάξει κανείς κάτι σε κάποιον άνθρωπο, αυτό θα πρέπει να τ’ αποφασίσει ο ίδιος.

Όσο για την επικοινωνία, αυτή είναι θείο δώρο. Η συνάντηση αυτών των ανθρώπων  που μπορούν να μοιραστούν, να νιώσουν, να δώσουν πηγαία και ειλικρινά συναισθήματα και έργα, χωρίς όφελος προσωπικό, προϋποθέτει ωριμότητα και απότα δύο μέρη.

Μόνο η αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, η ουσιαστική, μπορεί να καταλάβει το ουσιαστικό, το γνήσιο κι από την άλλη πλευρά. Μόνο η αγάπη έχει θέση  στη ζωή αυτών των ανθρώπων, είναι  ψυχή, νόημα ζωής…       

Μαρία Π. Κρόντη