Περιδιαβάζοντας...!

Υποφέρει κι αυτή από την υγρασία, μια πάροδος, της Νικηφόρου Μανδηλαρά, μήκος περίπου 100 μέτρα, φάρδος 5, παλιά ήταν στρωμένη με πλάκες κιτρινισμένες, γεμάτες λάκκους διαφόρων σχημάτων…«θύμιζε τη στοά της Πόν – Νέφ, που έβγαζε από την οδό Μαζαρίνου στην οδό Σηκουάνα...». Τι θυμήθηκα τώρα, βαδίζοντας στο πεζοδρόμιο απέναντι ακριβώς από το θρυλικό δημοτικό σχολείο του Κουκουλά, αυτοκίνητα, μηχανές, φορτηγά, ένας κόσμος που ζει μεσ’ στο καυσαέριο... «Είμαστε χαμένοι» λέει ο Παύλος, μέτριο ανάστημα, μαλλί πυκνό, μάτια μεγάλα εκφραστικά. «Γιατί;», «θέλει και ρώτημα; θόρυβοι, καυσαέρια, αδιαφορία ίσως και ποσότητα ραδιενέργειας, κι αύριο ποιος ξέρει, όλα αυτά τα ελάχιστα εναντίον μας, ως πότε θα αντέχει η καρδούλα μας, τα πνευμόνια μας...!»

«Υπάρχει λύση;» , «καμία προς το παρόν, ίσως κάποτε (πήγα να πω απολύτως...) ξυπνήσει ο παλιός άνθρωπος μέσα μας και ορθώσει το ανάστημά του...» είπε ξεροβήχοντας, απομακρύνθηκε χωρίς το γνωστό «Άντε γεια!»

Εικόνες ξετυλίγονται, φτάνουν ίσαμε την BARCELONA, στην PLAZA de CATALUNA, «Τι ομορφιά!!» ψιθυρίζω «Ορίστε;» κάνει η πανέμορφη ξανθούλα κοιτάζοντάς με κατάματα, φαίνεται ότι, το «Τι ομορφιά» το είπα τόσο δυνατά που νόμιζε πως αποτεινόμουν σ’ αυτήν.

«Όχι, δεν...» ψέλλισα σαστισμένος σα μαθητής του δημοτικού. Απέναντι το Νηπιαγωγείο, η παλιά λεύκα «Περίθαλψη του παιδιού – 1913», κάτι τέτοιο έγραφε πάνω από την βαριά πόρτα. Εδώ η Αλίκη, η Ρίτα, οι αδελφές του Γιώργου Μπούμη, που τόσες φορές τα λέγαμε, αφήνω πια το Ριτάκι μας και με τους άλλους δύο.

Λίγο πιο αριστερά, θαρρώ πως τον βλέπω, ο μάστρο Στέλιος ο Πίσσας (δεν θυμάμαι καλά παππούς του μεγάλου Συριανού ποιητή Μάνου Ελευθερίου) στέκει εκεί απέξω, λεβεντόγερος, με το κάτασπρο μουστάκι και το τσιγάρο να κρέμεται απ’ τα χείλια του, πιο πέρα, στο τελευταίο σιδερένιο τραπεζάκι κάθεται κάποιος, και συζητάει με έντονο ύφος μ’ έναν χωροφύλακα πρέπει να ναι ο Τσιτσόπουλος αυτός που είναι όρθιος, τι να λένε;

Όλα περνάνε και χάνονται μα ξαναγυρίζουν, όπως ακριβώς ο Ιβάν Ματβέιτς, που μια χάνονταν στο τεράστιο στόμα του κροκόδειλου και την άλλη ξαναπρόβαλλε και έπιανε την κουβέντα με τους περαστικούς «έτσι είναι» είπα όσο μπορούσα σιγά στον εαυτό μου...!

Συμβουλεύομαι το ρολόι μου, ώρα 11:30, πότε πέρασαν 2 ολόκληρες ώρες!

Το πατρικό σπίτι, από κάτω προποτζίδικο, εδώ απέναντι το μπακάλικο του μάστρο – Σιδερή, ευθεία, σ’ απόσταση 30 μέτρων περίπου το κουρείο του Στέλιου Μαούτσου, σα να ακούω κιθάρα, μια υπέροχη μελωδία του MATTEO CARCASSI, απ’ τα μαγικά δάχτυλα του Τζινιόλλι. Ώρα για φαγητό «όλα χάνονται, μα όλα ξαναγυρίζουν, όπως ο Ιβάν Ματβέιτς!!!» η Συρούλα σήμερα 21 Ιανουαρίου 2014, δέχεται αδιαμαρτύρητα τις θωπείες του... Νοτιά. Ώρα 8 το βράδυ, εξαίσια σονάτα του κροάτη Γιόζεφ Χάϋδν... Αυτά.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ