Παρίσι

Μούρχεται να κλαίω. «Όταν πεθαίνει ένα ιδανικό μας, μαζί πεθαίνει και κάτι από το είναι μας· κάποτε και ολόκληρο». Έτσι έγραψα όταν ήμουν 15 χρονών σε ένα τετράδιο, όταν είχα μια νεανική απογοήτευση. Ποιο ιδανικό μας πεθαίνει τώρα; Κινδυνεύει, είναι βαριά άρρωστη, στην εντατική, η Ανθρωπιά μας.

Η ανατριχιαστική επίθεση στο Παρίσι. Πέθαναν μέσα σε λίγα λεπτά πάνω από 100 άνθρωποι. Όλοι αθώοι. Και κλαίμε γι΄ αυτή την απώλεια. Και σωστά κλαίμε. Το Παρίσι είναι δίπλα μας, είναι δικό μας, είναι κάτι σαν η πολιτισμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, της δικής μας Ευρώπης, που μας τυραννά. Δυο μέρες πιο πριν υπήρξε άλλο, μεγάλο, παρόμοιο χτύπημα στη Βηρυτό. Η αλήθεια είναι πως δεν κλάψαμε τότε. Και πριν λίγο καιρό ακόμη, κάτι παρόμοιο έγινε στη Βαγδάτη. 217 φοιτητές στην Κένυα τον Απρίλιο νεκροί από τζιχαντιστές. Τα θυμάστε; Μην αυτοβασανιζόμαστε όμως. Έκλαψα όταν πέθανε η μητέρα μου. Δεν μπορώ να κλαίω για κάθε μητέρα που πεθαίνει. Λυπάμαι, αλλά δεν κλαίω. Όμως, να, βλέπω να πεθαίνει μέρα με τη μέρα κάτι που μας αφορά όλους. Ξαναλέω το όνομά του: Η Ανθρωπιά μας.

Πριν από λίγες μέρες βούιζε ο κόσμος από το δράμα των προσφύγων. Η Ευρώπη, ο κόσμος, συνεδρίαζε για να βρει λύση. Ολόκληρες οικογένειες με μωρά, κοινοί αστοί ως επί το πλείστον, σαν όλους εμάς, νοιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα σε ένα φουσκωτό πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, παρά στη στεριά που είναι η πατρίδα τους, το σπίτι τους. Κι έρχονται μαζικά. Ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια.

Κι αν ανάμεσά τους βρίσκονται τζιχαντιστές; Δολοφόνοι του Παρισιού, λέγεται, πέρασαν από τη Λέρο. Ξανάγραφα γι΄ αυτά σε προγενέστερη επιφυλλίδα μου (Μέτοικοι). Πριν συμβεί η καταστροφή στο Παρίσι. Πώς θα τους ξεχωρίσεις; Πώς θα φυλάξουμε τα σύνορά μας που είναι πιο εκτεταμένα από τα σύνορα οποιουδήποτε άλλου Ευρωπαϊκού κράτους; Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι βέβαια εκείνος του Ηρώδη. Μέσα στα νήπια της Βηθλεέμ βρισκόταν, του είπαν, ο μελλοντικός βασιλιάς των Ιουδαίων. Και διέταξε τη σφαγή όλων των νηπίων. Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Μέσα στους τόσους πρόσφυγες που καταφθάνουν είναι πρακτικά βέβαιο πως κρύβονται και κάποιοι ακραίοι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι. Δυνητικοί, ή σίγουροι μελλοντικοί δολοφόνοι. Να τους πυροβολήσουμε λοιπόν όλους. Μαζί με την ανθρωπιά μας. Βέβαια, με τη διαταγή του βασιλιά σφάχτηκαν πλήθος αθώων ψυχών, αλλά όχι ο Βασιλιάς των Ιουδαίων.

«Αν κάποιος είναι έτοιμος να ανταλλάξει τη ζωή του με τη δική μου, κανένας δεν μπορεί να με προστατέψει», έλεγε ο Πρόεδρος Κένεντυ. Και λίγο αργότερα αποδείχθηκε πως είχε δίκιο. Ποια ήταν η σωστή αντιμετώπιση; Προφανώς να διατάξει να εκτελεσθούν όλοι οι Αμερικανοί ή, πιο ασφαλές, όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Τι θα τους κάνουμε τόσο κόσμο; Οι Ευρωπαίοι συγκάτοικοί μας στην ίδια Ήπειρο, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, κλείνουν τα σύνορά τους στους μουσουλμάνους πρόσφυγες. Θα μείνουν εδώ λοιπόν αυτοί. Τι θα τους κάνουμε; Και τι θα μας κάνουν; Προσεύχομαι. Στο Θεό, στον Αλλάχ, στον Γιαχβέ, στον εαυτό μου – το ίδιο είναι. Απλά προσεύχομαι. Μήπως με κάποια επιφοίτηση βρω τη λύση. Κι αυτή δεν φαίνεται πουθενά. Η Ανθρωπιά μου είναι ετοιμοθάνατη.

Υπάρχει κι άλλη άποψη, ωστόσο, για να παρηγορηθώ. Ποιος τους όπλισε τους τζιχαντιστές; Η CIA τους εκπαιδεύει για να πολεμήσουν τον Άσαντ που δεν τον πάνε. Κι οι Ρώσοι, φαίνεται, βομβάρδισαν αυτή τη βάση. Πόσο κοντά βρισκόμαστε στον Τρίτο (Τελευταίο) Παγκόσμιο Πόλεμο; Κι η ίδια η Γαλλία πριν από 3 χρόνια τους έστειλε, διαβάζω, όπλα ή, δεν πολυκατάλαβα, κάποια άλλη ενίσχυση. Να παραστήσει κι αυτή τη μεγάλη Δύναμη! Καλά να πά… Όχι, όχι! Θεέ μου, πού οδηγείται η σκέψη μου; Θεέ μου, συχώρεσέ με. Μόλις αναπνέει πια η Ανθρωπιά μέσα μου.

Η Ελλάδα είναι για την ώρα η λιγότερο επισφαλής χώρα. Στο υποσυνείδητο κανενός εξτρεμιστή μουσουλμάνου δεν ενοχοποιείται ούτε για σταυροφορίες ούτε για αποικιοκρατία. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας; Σίγουρα, δεν μπορούμε να ζήσουμε προσποιούμενοι πως είμαστε στο απυρόβλητο. Το θέμα είναι να μην φταίξουμε κι εμείς για ό,τι γίνει (που, οπωσδήποτε, κάτι – έστω και λιγότερο από αλλού – θα γίνει). Όταν ξεκινά ένας αγώνας, μαζεύομε τους φίλους μας. «Ὃς οὐκ ἒστι καθ΄ ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐστί», λέει ο Χριστός, στις αρχές της κοσμοϊστορικής πορείας του. Αργότερα όμως, όταν είναι πια έτοιμος για δράση, λέει: «Ὁ μὴ ὢν μετ΄ ἐμοῦ κατ΄ ἐμοῦ ἐστὶ». Δεν υπάρχει πια γκρίζο. Μόνο άσπρο και μαύρο. Και πρέπει να πάρεις θέση. Τι θα κάνουμε αν μας ζητήσουν οι εταίροι μας να μετάσχουμε σε επιχειρήσεις εναντίον του λαού που μέσα του ζουν οι φονταμενταλιστές, του λαού που κι αυτός υποφέρει από αυτούς; Πάρτε θέση στο δίλημμα, διότι είναι ενδεχόμενο να μας το επιβάλλουν. Εμείς δεν θα ερωτηθούμε, πιστεύω, κι εξάλλου, ό,τι και να απαντήσουμε, η απόφαση θα έχει ήδη ληφθεί ερήμην μας. Γνωρίζομε πια την ισχύ των δημοψηφισμάτων, της κυρίαρχης Εκκλησίας του Δήμου, του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματός μας: «..Επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…». Το μόνο που θα μας μείνει θα είναι να ψηφίσουμε ή καταψηφίσουμε την κυβέρνηση που πήρε μια θέση που δεν μας καλύπτει. Ε, και;

Ακολούθησαν και άλλες βάρβαρες, ανατριχιαστικές, επιθέσεις σε όλο τον κόσμο. Κι εμείς, δηλαδή οι ισχυροί από μας, θα απαντήσουμε με όλη τη δύναμή μας. Έχομε ένα ισχυρό στρατό, άκουσα έναν Αμερικανό να λέει. Έχομε ένα σφυρί και ψάχνομε να βρούμε ένα καρφί για να το χτυπήσουμε. Θα χτυπήσουμε ανελέητα. Δεν μπορούν να μένουν ατιμώρητα ανατριχιαστικά εγκλήματα. Ποιον θα χτυπήσουμε όμως; Όποιον υποπτευόμαστε πως είναι (ή κρύβει) εγκληματίες. Έστω και αν αυτός έχει στον κρόταφό του ένα πιστόλι του ίδιου εγκληματία. Έστω κι αν είναι κι αυτός θύμα όπως κι εμείς. Και οι εχθροί της βάρβαρης βίας θα πολεμάμε μεταξύ μας για το ποιος θα έχει στο τέλος την κυριαρχία στη σημερινή επικράτεια των εγκληματιών. Με τα πετρέλαια. Και θα χτυπάμε, δικαιολογημένα αφού πονάμε, όποιον μπορούμε, έστω κι αν δεν είναι αυτός ο φταίχτης. Και θα σκοτώνουμε. Μπορεί το φταίχτη. Μπορεί και πλήθος άλλων, όμως, αθώων, όμοια θυμάτων όπως εμείς. Απλά, επειδή πιστεύουν κι αυτοί στον ίδιο Προφήτη με τους εγκληματίες, στον ίδιο Θεό που πιστεύομε κι εμείς. Και θα σκοτώσουμε μαζί – Θεέ μου, μην το επιτρέψεις – την Ανθρωπιά μας.