Γνωριμία με τη Σύρο (2)

Η πρώτη πόλη! Η πανέμορφη μικρή, γραφική, μεσαιωνική πολιτειούλα είναι απλωμένη στο κεντρικό και υψηλότερο λόφο του νησιού μας που στεφανώνεται από την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, την καθολική επισκοπή. Η ίδρυση και η ζωή της πόλης είναι στενά δεμένη με την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. Το 1207 όταν οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, ο Βενετός Μάρκος Σανούδος καταλαμβάνει στ’ όνομα του Δόγη της Βενετίας Ερρίκου Δάνδολου τις περισσότερες από τις Κυκλάδες και τη Σύρο και ιδρύει το περίφημο Δουκάτο της Νάξου. Έτσι μετά από πολλούς αιώνες που η Σύρος είναι σχεδόν άσημη, (χωρίς σημείο, χωρίς σημάδι, ασήμαντος και αφανής), και αραιοκατοικημένη, αυτό το βραχονήσι των 85 τετραγωνικών χιλιομέτρων, αποκτά κατοίκους και δημιουργεί τον πρώτο της οικισμό, έναν οικισμό που από άγνωστη αιτία κατοικείται από ένα σχεδόν συμπαγή καθολικό πληθυσμό. Με τους βράχους και τις πέτρες που φυτρώνουν σε κάθε τετραγωνικό μέτρο γης, οι Συριανοί παλεύουν από αιώνες τώρα. Πουθενά αλλού στη γη δεν έσφιξε με τόσο πείσμα τα δόντια της, όσο στο νησί μας. Αλλά και ποτέ άλλοτε άνθρωποι δεν πολέμησαν τόσο επίμονα για να νικήσουν την μοίρα τους όπως οι Συριανοί χωρικοί. Άνθρωποι και γη στάθηκαν αντιμέτωποι και αναμετρήθηκαν. Νίκησαν οι Συριανοί!!! Βρήκαν νερό, φύτεψαν δένδρα και σκόρπισαν λαχανόκηπους στους λίγους κάμπους. Κι έζησαν και συντηρήθηκαν και το πιο σημαντικό είναι ότι οι κάτοικοι κίνησαν το ενδιαφέρον του βασιλιά της Γαλλίας που έβαλε το νησί υπό την προστασία του. Οι Καπουτσίνοι μοναχοί, που ήρθαν στη Σύρο, στα 1633 και οι Ιησουΐτες που ήρθαν λίγο αργότερα, βοήθησαν τους Συριανούς να έρθουν σε επικοινωνία με τον Ευρωπαϊκό κόσμο. Αξίζει να επισκεφθεί κανείς σήμερα αυτή την όμορφη πόλη που το κάθε παλιό της σπίτι και η κάθε εκκλησία της είναι ένα μνημείο 700 χρόνων. Είναι η πόλη χωρίς τους θορύβους και τα καυσαέρια, αφού οι δρόμοι και τα στενά της εξυπηρετούν μόνο τους ανθρώπους και όχι τα αυτοκίνητα. Στην κορυφή του λόφου της Άνω Σύρου δεσπόζει ο ναός του Αγ. Γεωργίου που κτίστηκε για πρώτη φορά το 1208 περίπου. Κάηκε όμως και ξανακτίστηκε 3 φορές.

Ο Άγιος Γεώργιος έγινε το 1652 Μητρόπολη των Καθολικών

Αξιόλογο και μοναδικό ίσως στις Κυκλάδες, είναι το ιστορικό αρχείο της Μητρόπολης που φιλοξενεί σπουδαία και πολύτιμα έγγραφα για κάθε μελετητή ιστορικό και επιστολές, όπως του Βασιλιά Όθωνα όταν επισκέφτηκε την Άνω Σύρο, του Βασιλιά Γεωργίου του Α΄, που επισκέφτηκε 3 φορές την Άνω Σύρο, του Ελευθερίου Βενιζέλου και πολλών άλλων. Πριν από τον Αγ. Γεώργιο ήταν Μητρόπολη η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη που αργότερα έγινε Μονή των Καπουτσίνων μοναχών. Ιστορική είναι η αυλή της εκκλησίας όπου εκεί γίνονταν οι συνελεύσεις της δημογεροντίας, η ψηφοφορία και οι ομιλίες. Αξιοπρόσεκτη είναι η εκκλησία της Παναγίας, η Μονή του Τάγματος των Ιησουιτών μοναχών. Το Τάγμα ιδρύθηκε το 1540 από τον Ιγνάτιο Λογιόλα στην Ισπανία. Πολύτιμο είναι το αρχείο και αυτής της Μονής. Σπάνια, αλλά με τη συνηθισμένη αγριότητα και ωμότητα, η τουρκική κυριαρχία έκανε αισθητή την παρουσία της στη Σύρα. Το 1617 ο στόλος του Καπουδάν Λαβά καταστρέφει εντελώς το νησί και απαγχονίζει τον καθολικό επίσκοπο Ιωάννη – Ανδρέα Κάργα. Όμως γενικά η Οθωμανική κυριαρχία παραμένει σε απόσταση. Ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ παραχώρησε τη Σύρο στην ανιψιά του Σαχ Σουλτάνα με τους πιο ευνοϊκούς όρους. Τουρκικές αρχές δεν υπήρχαν, ούτε Τούρκοι κάτοικοι στο νησί. Πλήρωναν έναν ετήσιο φόρο. Έτσι ελεύθερη η καθολική εκκλησία, ανέπτυξε τέτοιες δραστηριότητες ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την κατοπινή ανάπτυξη του ελεύθερου λιμανιού που δεχόταν ξένα πλοία, που ιδιαίτερα φρόντιζαν την ανάπτυξη του εμπορίου και της ναυτιλίας. Οι εμπορικές και ναυτιλιακές αυτές δραστηριότητες του 18ου αιώνα θα αποτελέσουν υπόβαθρο για την ανάπτυξη, που θα ακολουθήσει στις αρχές του 19ου αιώνα. Με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 χιλιάδες Έλληνες που ξέφυγαν από το μαχαίρι του Τούρκου θα ζητήσουν καταφύγιο στη Σύρο και θα δημιουργήσουν την πρώτη πόλη και το πρώτο λιμάνι της νεώτερης Ελλάδας, την Ερμούπολη. Η Ερμούπολη έμελλε να παίξει πρωταρχικό ρόλο στην οικονομική και πολιτιστική ζωή του τόπου, σ’ ολόκληρο το 19ο αιώνα, όταν η άλλη Ελλάδα στέγαζε ακόμη κάτω από το Τουρκικό γιαταγάνι. Η προσφορά των κατοίκων του νησιού στον αγώνα της ανεξαρτησίας είναι μεγάλη. ¨Πολύφημη” και με θαυμάσιο όνομα χαρακτηρίζεται η Ερμούπολη στον 19ο αιώνα από Έλληνες και ξένους. Η σημασία της Ερμούπολης για τον νεοελληνικό πολιτισμό είναι... πρωταρχική, αλλά και η ιστορία της παραμένει ανεξάρτητη πηγή για τη ζωή του 19ου αιώνα. Η Ερμούπολη δεν είναι μόνο ένα μοναδικό μνημειακό αρχιτεκτονικό σύνολο, αλλά είναι μία πόλη ιστορική που θαυμάστηκε στην Ελλάδα! Ιδιαίτερα θαυμάζεται η εσωτερική διακόσμηση των κτιρίων που ανήκουν σε θαυμάσιο “νεοκλασικό” ρυθμό.

Συνεχίζεται...