Του Γ. Ξανθάκη

Σινεπιλογές

  • Δευτέρα, 22 Ιανουαρίου, 2018 - 06:11

The Post: Απαγορευμένα Μυστικά/ The Post (2017) του Steven Spielberg

Κατά τις δεκαετίες του 1960, του 1970 και του 1980 οι εφημερίδες είχαν μεγάλη πολιτική και πολιτισμική  αξία και αποτελούσαν  προπύργιο της Δημοκρατίας. Ωστόσο, η ισοπεδωτική επιβολή του Διαδικτύου τις καταδίκασε σε μαρασμό και απαξίωση από τις νέες γενιές .

Η νέα δημιουργία του Στήβεν Σπίλμπεργκ “The Post” καταγράφει με νοσταλγική διάθεση μια εποχή της δημοσιογραφίας, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, τότε που  η είδηση μύριζε μελάνι.

Είναι μια όμορφη και συναρπαστική ταινία που διαθέτει καρδιά που κτυπά δυνατά και διαυγή λόγο που ευαγγελίζεται την ελευθερία του Τύπου.

Το θέμα της είναι ένα πολιτικό σκάνδαλο που κάλυπταν 4 πρόεδροι των ΗΠΑ οι οποίοι παρασκηνιακά υπερασπίστηκαν την ιδέα ενός πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ δημοσίως δήλωναν το ακριβώς αντίθετο. Επί προεδρίας Λίντον Τζόνσον, ο τότε υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα διέταξε τη σύνταξη μιας αναφοράς που θα εξιστορούσε όλα τα στάδια που είχαν προκύψει μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου. Η άκρως απόρρητη αυτή αναφορά, με την ονομασία «The Pentagon Papers»,έπεσε στα χέρια των «New York Times» που δημοσίευσαν μια περίληψη της το 1971. Ωστόσο, έπειτα από απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου απαγορεύτηκε στους «Τimes» να δημοσιεύσουν οτιδήποτε σχετιζόταν με την υπόθεση. Τότε  η «Washington Post» , με θαρραλέα απόφαση της εκδότριας Κάθριν Γκράχαμ(Μέριλ Στριπ), αποφάσισε να συνεχίσει τη δημοσιοποίηση των απόρρητων εγγράφων θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της εφημερίδας. Το φιλμ καταγράφει με λεπτομέρεια την ιδιόμορφη συνεργασία μεταξύ της Γκράχαμ και του αρχισυντάκτη  της Μπεν Μπράντλι (Τομ Χανκς), καθώς πρέπει να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να ρισκάρουν την καριέρα τους –όπως και την ελευθερία τους- προκειμένου να φέρουν στο φως την αλήθεια.

Ο Σπίλμπεργκ κάνει θαυμαστή δουλειά, ξέρει να χρησιμοποιεί το φως, τον ήχο, την κίνηση για να χτίσει την ένταση. Το σενάριο των  Λιζ Χάνα και Τζος Σίνγκερ διατηρεί έναν όμορφα ισορροπημένο τόνο με όμορφες και κατάλληλα συγχρονισμένες κωμικές παρεμβολές που εκτονώνουν την αγχωτική πίεση της ιστορίας.

Ο Χανκς και η Στριπ κατορθώνουν να κατακτήσουν την οθόνη αβίαστα, άπταιστα, με σιωπές, με ευφυείς παύσεις, με την  λάμψη στα μάτια τους. Ιδιαίτερα η Στριπ αποδίδει με απαράμιλλο μινιμαλισμό  το εσωτερικό ταξίδι της, καθώς από αβλαβής κυρία της υψηλής κοινωνίας  αποκτά το θάρρος και τη δύναμη να συγκρουστεί με ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας.

Αποτελεί κορυφαία κινηματογραφική στιγμή της, όταν αμφίθυμη , αναστατωμένη, σκεπτική λέει: «Ναι ... ναι .... Μεγάλη απόφαση ... Ας δημοσιεύσουμε, ας δημοσιεύσουμε!». Είναι η παράλογη , χαοτική μεγαλειώδης επιλογή  με την οποία η τροχός της  ιστορίας  γυρίζει  πραγματικά.

To φιλμ πληθωρικό, συναρπαστικό, με καθαρή συνείδηση και δύναμη λόγου μας θυμίζει ότι η αποστολή του Τύπου είναι να υπηρετεί τους κυβερνώμενους και όχι τους κυβερνήτες και αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος, καθοριστικός και κρίσιμος. Και το έξοχο έργο του απαρέγκλιτα φιλελεύθερου Σπίλμπεργκ είναι με τον τρόπο του μια «κλήση στα όπλα» ενάντια σε όποιον επιβουλεύεται την Δημοκρατία.

 

 

Ετικέτες: 

Διαβάστε ακόμα