Κύθνος: Ημερολόγιο Ιούλιος 2015

Ξεφυλλίζοντας ταξιδιωτικούς οδηγούς και βλέποντας εικόνες, διαβάζω για την Κύθνο και παίρνω την απόφαση να την επισκεφθώ. Αναχωρώντας πρωί Σαββάτου από το λιμάνι του Λαυρίου και έχοντας περίπου 24 ώρες στη διάθεσή μου για να το ανακαλύψω, φθάνω μετά από 1,5 ώρα στο λιμάνι, τον Μέριχα και κάνοντας μια γρήγορη βόλτα για να αντικρύσω τη θέα του Αιγαίου από τα ψηλά σημεία του δρόμου, κατευθύνομαι στο ωραιότερο χωριό του νησιού, τη Δρυοπίδα. Αφήνοντας το αυτοκίνητο στην είσοδο του οικισμού, καταλαβαίνω ότι εφόσον δεν υπάρχουν αυτοκίνητα μέσα στο χωριό, θα είναι κάτι διαφορετικό. Με την επιβλητική εκκλησία στο κέντρο της Δρυοπίδας, και έχοντας στο χέρι μια θερμιώτικη παραδοσιακή τυρόπιτα, χάνομαι στα πλακόστρωτα στενά με τις υπέροχες αυλές και τα λουλούδια να ξεχειλίζουν, παραδοσιακά και λιτά μαγαζιά, κυρίες, που χωρίς να σε γνωρίζουν, να σου προσφέρουν κουλουράκια που μόλις είχαν αγοράσει, πινακίδες στους τοίχους με τους στίχους για τον έρωτα και τον ταξιδιώτη, από τον πολιτιστικό σύλλογο της Δρυοπίδας να σε οδηγούν σε στενά, άλλα με καμάρες και άλλα με σκαλιά, και φυσικά, όπως παντού στο νησί, σε κάθε γωνιά και μια εκκλησία. Λίγο μετά από μια αφίσα που παρουσίαζε τις εκδηλώσεις για τα Κύθνια για το φετινό καλοκαίρι, διακρίνω ένα τόξο που λέει προς το σπήλαιο Καταφύκι. Λίγα μέτρα παρακάτω, ενημερώνομαι ότι το σπήλαιο ήταν κλειστό δύο χρόνια και άνοιξε μόλις πέντε μέρες πριν. Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια και βρίσκομαι σε ένα μαγικό χώρο με ιστορία από το παρελθόν. Σε έναν χώρο που αποτέλεσε άλλοτε καταφύγιο στον πόλεμο και άλλοτε χώρος για γλέντια την Λαμπρή. Οι σταλακτίτες σχηματίζουν ως και σχήμα μέδουσας, η σημασία του σπηλαίου τεράστια και φεύγω μετά την ξενάγηση, με μια εικόνα του Αιγαίου πριν πολλά πολλά χρόνια. Μετά από την είσοδο μου σε πολλά εκκλησάκια, που παραμένουν ξεκλείδωτα για τους προσκυνητές, επισκέπτομαι το βυζαντινό μουσείο της Δρυοπίδας, με το σπάνιο μπλε τέμπλο που ταιριάζει με το χρώμα του Αιγαίου, τον μοναδικής αισθητικής Επιτάφιο και τις παλιές εικόνες που τοποθετήθηκαν εκεί από όλο το νησί. Αναχωρώ από τη Δρυοπίδα και στο δρόμο βλέπω παλιούς ανεμόμυλους, ξερολιθιές, άλογα, γαϊδουράκια, καθώς και μια σπάνια εικόνα, δύο ανεμόμυλους ανάμεσα σε μια εκκλησία, σε ένα λιτό αγροτικό τοπίο, με θέα το απέραντο γαλάζιο. Μετά από μια υπέροχη διαδρομή, φθάνω στην Παναγία Κανάλα, μια εκκλησία ταυτισμένη με το νησί και την παράδοσή του, όπου βρίσκεται ανάμεσα σε δέντρα, πάνω από τη θάλασσα, σε μια μοναδική τοποθεσία όρμου και με θέα την ομώνυμη παραλία. Μετά το προσκύνημα, φεύγω για το πρώτο μπάνιο στην παραλία σταρ του νησιού, την Κολώνα, που παρά τον δύσκολο και στενό χωματόδρομο με το αυτοκίνητο, όταν φθάνεις το μόνο σου δίλημμα είναι σε ποια από τις δυο πλευρές θες να βουτήξεις. Τα νερά πεντακάθαρα, σκιά δεν υπάρχει και ευκαιρία για δεύτερη βουτιά αργά το απόγευμα, στην Απόκρουση, που την συναντάς καθώς πας Κολώνα. Βραδινή βόλτα στη Χώρα, σε μια από τις ομορφότερες των Κυκλάδων, με το δημαρχείο στην είσοδο και τον πύργο με το ρολόι, τα πλακόστρωτα στενά, τα μαγαζιά με τα κεραμικά, για φαγητό, παγωτό και παραδοσιακά γλυκά και τις πλατειούλες με τα τραπεζάκια έξω. Είναι η Χώρα που θες να χαθείς στα στενά της. Χαράματα, επιστροφή Μέριχα για ποτό στο Ακρωτήρι, το άλλοτε μαγαζί ορόσημο για τη νυχτερινή ζωή του νησιού, που βρίσκεται σε μια καταπληκτική τοποθεσία. Επόμενο πρωί, μετά από ένα γρήγορο πέρασμα ξανά στη Χώρα, πηγαίνω στα Λουτρά με τα σκάφη και την παλιά γέφυρα που δείχνει το παρελθόν. Επισκέπτομαι το υδροθεραπευτήριο, ένα κτίριο του Τσίλερ, δίπλα στο παλιό και εγκαταλελειμμένο Ξενία, εκεί όπου πήγαινε ο Όθωνας με την Αμαλία και μπαίνω για μισή ώρα περίπου σε μια από τις 14 λαξευτές μαρμάρινες μπανιέρες (λουτήρες) που παραμένουν ίδιες από τον 19ο αιώνα, στους περίπου 42 βαθμούς Κελσίου, ενώ η έξω ατμόσφαιρα είχε την ίδια θερμοκρασία. Παρά την υψηλή ζέστη, η εμπειρία ήταν μοναδική με τα σιδηρούχα ιαματικά νερά να σε αναζωογονούν σαν να ήταν το καλύτερο spa. Επιστροφή στην παραλία της Επισκοπής για το τελευταίο μπάνιο, την ίδια στιγμή που διοργανώνονταν εκεί αγώνας beach volley Δυτικών Κυκλάδων, από γνωστή εταιρεία κρύου τσαγιού και ξανά στον Μέριχα παίρνοντας το πλοίο της επιστροφής με τις καλύτερες αναμνήσεις από μια ξεχωριστή Κύθνο, με τις 92 παραλίες, τα 128 εξωκλήσια και το Βρυόκαστρο, που θέλει να αντιστέκεται στο χρόνο και στον μαζικό τουρισμό, κρατώντας τη δική της ταυτότητα ακόμη και σήμερα.

*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης