Σόνια….η ξεχασιάρα!

Σωστή κουκλίτσα η δική μου, δεν το συζητώ και πολύ εξαιρετικό κορίτσι. Ανάστημα μέτριο, σωματάκι καλλίγραμμο, πρόσωπο γλυκύτατο, το μόνο που είναι κομμάτι επιπόλαιη και…ξεχασιάρα. Της λέω Σόνια, θα σε περιμένω στις εννιά – καλοκαίρι βλέπετε – στο ηρώον…» Φτάνω στην ώρα μου, πουθενά η αγάπη, περνάει η ώρα τίποτα «Θα το ξέχασε» ψιθυρίζω πλησιάζοντας στο κατάστημα τροφίμων του Νίκου. «Σ’ έστησε πάλι;» με παίρνουν στο μεζέ οι φίλοι «Βρε σε κοροϊδεύει, το ξέρεις;» κάνει ο Παύλος μετά από τρεις μέρες «Την είδα με τα μάτια μου μ’ έναν κρεμανταλά, ακριβώς στις 9 που εσύ την περίμενες, ο φιλαράκος πότε – πότε έσκυβε και τη φιλούσε…» έγινα θηρίο, αν είχα καλάσνικοφ θα ‘τρεχα να την καθαρίσω.

Τελικά τη ζήτησα απ’ τη μάνα της (τέτοιος λαπάς είμαι) την κυρά Ευτυχία που μου θυμίζει, δεν ξέρω γιατί την κυρία ΒΩΚΕΡ. Από τότε μπαινοβγαίνω στο σπίτι, να γλυκά, να λουλούδια, κοντά της νιώθω πανευτυχής, μόνο που τη βλέπω (τέτοιο βλήτο είμαι) «παίρνω δυνάμεις…» Την ημέρα του γάμου φτάσαμε εγώ και η μάνα μου ακριβώς στις 8, ο γάμος θα γινόταν στις 8.30. Πέρασε η ώρα πουθενά η Σόνια, ξαφνικά με φωνάζει ο παπάς γύρω στις εννιά παρατέταρτο, ψηλός κοκκινοτρίχης.

«Εσύ κυρά Ευτυχία;» ρωτάω «Ναι παιδί μου, μην περιμένεις άδικα, η Σόνια έφυγε το πρωί για Πειραιά, παντρεύεται μια φίλη της, μάλλον ξέχασε το γάμο της. Ζητώ να με συγχωρέσεις…» Στήλη Άλατος!

Ευάγγελος Μαρκόπουλος