ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Θεέ μου, που είσαι ο ίδιος για μας τους Χριστιανούς, ορθόδοξους, καθολικούς, διαμαρτυρομένους, και για Εβραίους και Μουσουλμάνους, σουνίτες, σιίτες και όσους άλλους, για σώφρονες και άφρονες ρατσιστές, σιωνιστές, τζιχαντιστέςκαι όσους άλλους, Χριστιανούς, Εβραίους, Μουσουλμάνους, Θεέ μου, που είσαι ο ίδιος για όλους αυτούς και παντοδύναμος, πώς επιτρέπεις τόσο παραλογισμό του δημιουργήματός σου;

Παραλογισμός πάντοτε υπήρχε στην ιστορία και δεν θα πάψει να υπάρχει. Κάποιος παράφρονας παίρνει την εξουσία είτε Καλιγούλας λέγεται είτε Αδόλφος. Το θέμα όμως είναι πώς τον αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι, που υποτίθεται δεν είναι παράφρονες.

Πώς αντιμετωπίζεται ένας φονιάς; Σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής, με εκτέλεση. Στην Ευρώπη, με πιο προοδευτική νομοθεσία, με ισόβια. Έχουν και οι δύο όψεις τις λογικές τους. Με την εκτέλεση δεν θα ξανακάνει ο ίδιος φόνο, αλλά επιπλέον θα υπάρξει φόβητρο για να μην ξανακάνει φόνο κάποιος άλλος. Ο σεβασμός της ζωής στηρίζεται, μεταξύ άλλων, και στα όχι σπάνια δικαστικά σφάλματα, στις εκτελέσεις ατόμων, που μετά το θάνατό τους αποδείχθηκαν αθώοι. Ποτέ δεν ξέρεις.

Πώς αντιμετωπίζεται όμως ένας φονιάς, ένας τρομοκράτης, όταν η πίστη του, θρησκευτική, εθνική, ιδεολογική, τον ωθεί να ανταλλάξει τη ζωή του με τη ζωή άλλων, για τα όσα του υπαγορεύει η πίστη του; Υπάρχει αμυντική και επιθετική αντιμετώπιση. Η αμυντική συνίσταται στο να γίνονται αυστηροί έλεγχοι σε σημεία κλειδιά ενός τόπου, αεροδρόμια, σταθμούς μετρό, αίθουσες θεαμάτων, κλπ. Μια τέτοια στάση, ωστόσο, σημαίνει νίκη της τρομοκρατίας που συνήθως αποσκοπεί στην κατάρριψη του μέγιστου καρπού του πολιτισμού, της ελευθερίας. Ισχυρότερο μέσο είναι, προφανώς, η εκτέλεση του φονιά τρομοκράτη. Μα τις περισσότερες φορές αυτός είναι ήδη νεκρός. Εξάλλου, ακόμη και αν δεν είναι νεκρός, η εκτέλεσή του θα συμβάλει στην επίτευξη του σκοπού του: να θυσιαστεί για την πίστη του· και να σπρώξει κι άλλους ομοϊδεάτες του να γίνουν κι αυτοί μάρτυρες και ήρωες. Η κατασταλτική αντιμετώπιση από μόνη της κατά κανόνα αποτυγχάνει. Μπορεί να εξουδετερώνει τους τρομοκράτες, όχι όμως την τρομοκρατία. Υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις. Οι Ουγενότοι εξαφανίστηκαν, μετά τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, μόνο που αυτοί δεν ήταν τρομοκράτες.

Επιθετική αντιμετώπιση σημαίνει ότι πάμε στον τόπο όπου βρίσκονται και εκκολάπτονται οι τρομοκράτες και τον ισοπεδώνομε. Με επιχειρήματα, ακόμη και ψευδή.Η εξουθένωση ενός ολόκληρου λαού, δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο Χίτλερ προσπάθησε να εξαφανίσει από τη γη τους Εβραίους και πέτυχε, ύστερα από 2000 χρόνια να γεννηθεί το Ισραήλ, υπολογίσιμη δύναμη πάνω στη γη. Και δύο πόλεμοι εναντίον του Ιράκ, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ενίσχυσαν τη θέση του Αμερικανού Προέδρου, αλλά φούντωσαν την τρομοκρατία πάνω στην Υφήλιο.

Άρα;Σα γιατρός, διεξάγω έναν αδυσώπητο αγώνα κατά των νόσων. Πώς το κάνω;Ένας τρόπος είναι η συμπτωματική αγωγή. Βοηθώ τον άρρωστο να μην υποφέρει. Του δίνω φάρμακα για τον πυρετό, για τον πόνο, κοκ. Καταστολή των συμπτωμάτων. Μερικές φορές αυτός ο τρόπος πετυχαίνει. Όταν η νόσος αυτοπεριορίζεται, όπως είναι ένα κρυολόγημα, οπότε με τη θεραπεία μου, την κάνω πιο ανθρώπινα ανεκτή. Άλλες φορές, η κατασταλτική θεραπεία μπορεί να χειροτερεύει την έκβαση, έστω κι αν ανακουφίζει τα συμπτώματα. Υπάρχουν και σοβαρές νόσοι που αφιέμενες μόνες τους δεν υποχωρούν και οδηγούν στο θάνατο ή στην αναπηρία. Ποια είναι η θεραπεία τότε; Είναι αιτιολογική. Στην πνευμονία δεν δίνω μόνο ασπιρίνη, αλλά και αντιβιοτικά, που σκοτώνουν το μικρόβιο. Στο έμφραγμα δεν δίνω μόνο μορφίνη για τον πόνο, αλλά και ανοίγω τη φραγμένη αρτηρία και, παραπέρα, θεραπεύω υπέρταση, χοληστερίνη, διαβήτη, κόβω το κάπνισμα, ώστε να μειώσω τις πιθανότητες να ξαναφράξουν οι αρτηρίες.

Και η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας απαιτεί απαραιτήτως αιτιολογική αντιμετώπιση, έστω και αν δεν παραμελείται η κατασταλτική. Για την αιτιολογική αντιμετώπιση δεν ακούω τίποτε, μα τίποτε, όταν έχουμε αλλεπάλληλα χτυπήματα. Λέω συμμεριζόμενος τα θύματα, ότι είμαι Βέλγος, Γάλλος, Ισπανός, Άγγλος, Ρώσος, ακόμη και Τούρκος, Ιρακινός και ό,τι άλλο θέλεις, αλλά αυτό το ευχολόγιο δεν σώζει. Χρειάζονται πράξεις. Πράξεις όχι τόσο εναντίον ανθρώπων, όσο εναντίον πράξεων. Και ποιες είναι οι αιτίες της τρομοκρατίας; Είναι οι ίδιες όπως και κάθε άλλης ομαδικής βίας. Κυριότερη είναι η ανισότητα. Αμέσως μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η ανισότητα σε όλο τον κόσμο μειώθηκε σε πρωτοφανή βαθμό. Και η τρομοκρατία εξαφανίστηκε ως διά μαγείας. Σήμερα έχει αυξηθεί σε προπολεμικά επίπεδα και η τρομοκρατία έχει φουντώσει. Η ανισότητα πριν από τον πόλεμο δημιούργησε την εξαμβλωματική βία στη Γερμανία και τον πόλεμο. Οι παράφρονες πάντοτε υπάρχουν. Αρκεί το κατάλληλο κλίμα (συμπεριλαμβάνοντας την υπερβολική ανισότητα) και θα βρεθεί ένας παράφρονας για να αναδειχθεί σε σωτήρα. Έχω ξαναμιλήσει για την ανισότητα. Ως ένα βαθμό είναι χρήσιμη, καθώς αποτελεί κίνητρο για δημιουργική εργασία. Αποτελεί όμως κίνητρο και για κάθε είδους βία και άλλων δεινών, όπως έχει ήδη επιστημονικά αποδειχθεί.

Η μείωση της ανισότητας όμως σημαίνει έλεγχο από τις πολιτείες της βουλιμίας κάποιων ολοένα λιγότερων και ολοένα πλουσιότερων ατόμων. Η βουλιμία τους τρέφεται από τους ολοένα περισσότερους και ολοένα φτωχότερους ανθρώπους που είναι μέσα στον τόπο τους είτε, με τη σημερινή παγκοσμιοποίηση, σε όλο τον κόσμο. Η (ψευτο)δικαιολογία είναι ότι ο έλεγχος της οικονομίας σημαίνει μείωση της ελευθερίας. Ναι, μείωση της ελευθερίας της αγοράς, όχι των ανθρώπων. Γιατί προφανώς, ο πλούσιος μπορεί να κάνει ευκολότερα ό,τι θέλει, αλλά η ελευθερία του πλήθους των φτωχών μειώνεται. Το πρόβλημα είναι ότι, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, η πολιτική έχει τεθεί υπό τον έλεγχο της οικονομίας. Και οι μεν κρατούντες βρίσκονται σε σχετική ασφάλεια (ο πλούσιος δεν ταξιδεύει με το μετρό ή με το κοινό αεροπλάνο) και εκείνοι που πληρώνουν τη μήνι των τρομοκρατών είναι ο κοινός λαός, θύμα κι ο ίδιος της ίδιας βουλιμίας.Μια σημαντική χειρονομία είδαμεστη συνάντηση του Ποντίφηκα της Ρώμης με τον ιρανό Πρόεδρο. Ήταν ανάγκη να περιμένουμε από αυτόν το αυτονόητο συμπέρασμα: «ο εξτρεμισμός και η τρομοκρατία μονάχα με ανάπτυξη και δουλειές για τους ανθρώπους θα πολεμηθεί»; Εντάξει, η κοινωνία έχει αλωθεί από την οικονομία, αντί να κατευθύνεται από αυτήν. Της μένουν όμως κάποια όπλα: Τέλος φόρμας

Γράφει ο Αμερικανός AndyBorowitz: Το να σταματήσεις τον Trump είναι μια βραχυπρόθεσμη λύση. Η μακροπρόθεσμη λύση, και θα είναι πιο δύσκολη, είναι να επισκευασθεί το εκπαιδευτικό σύστημα που έχει δημιουργήσει τόσους αρκετά αδαείς, ώστε να ψηφίζουν τον Trump.» Και το εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει (ακόμη;) στον έλεγχο της πολιτείας.