ΠΟΙΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ;

Μεσσίας είναι ο Σωτήρας που περιμένουν οι Εβραίοι να τους σώσει. Εμείς θεωρήσαμε Μεσσία τον Ιησού, που μας έσωσε από το προπατορικό αμάρτημα. Πίστη μας. Η Ελληνική παράδοση όμως σωτήρα δεν περιμένει κάποιο πρόσωπο, αλλά το δήμο, όλο το λαό. Το ανοργάνωτο πλήθος χειραγωγείται εύκολα από μια οργανωμένη μειοψηφία. Προσέξτε! Δεν λέω ότι ο αμόρφωτος λαός χειραγωγείται εύκολα. Η ανοργανωσιά επιτρέπει στο λαό να άγεται και φέρεται, είτε από μορφωμένους αποτελείται είτε από αμόρφωτους. Η οργάνωση γίνεται με ποικίλους τρόπους που διαφέρουν ανάλογα με τις συγκυρίες. Παρουσιάζεται οργανωτής, εκείνος που τυχαίνει να έχει ηγετικές ικανότητες. Αν δεν βρισκόταν αυτός, κάποιος άλλος θα βρισκόταν, που, ανάλογα με τις ικανότητές του, θα προχωρήσει καλύτερα ή χειρότερα από άλλους. Μόνος ο ηγέτης, χωρίς τις κατάλληλες ιστορικές-κοινωνικές συνθήκες είναι καταδικασμένος σε αποτυχία –μαζί του ο λαός που τον ακολουθεί.

Μετά την Ελληνική επανάσταση είχαμε τρεις περιόδους με επικράτηση διαφορετικών «σωτηριακών» μειοψηφιών. Έκαναν το χρέος τους, αλλά ήλθε η ώρα να αποτύχουν. Σε καμιά περίπτωση δεν μπόρεσε ο λαός να αναλάβει, ως οργανωμένος δήμος, την τύχη του.

Αρχικά ήταν οι «προστάτες» μας. Την Επανάστασή την κάναμε μόνοι μας, με ηγεσία πρώτιστα το Ρήγα Φεραίο και τη Φιλική Εταιρεία. Εξοντώθηκαν, αλλά η φωτιά που άναψαν δεν έσβηνε πια, Οι συγκυρίες ήταν κατάλληλες. Ήταν το πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης, η ανταρσία του Αλή Πασά, που ευνόησαν, αλλά προπάντων η προεργασία, του Ρήγα και των Φιλικών που οργάνωσαν την επανάσταση. Συνεχίσθηκε από τους ήρωες, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Όπως σε όλες τις επαναστάσεις, επήλθε διχασμός και εμφύλιος. Ο διχασμός δεν είναι μοναδικότητα της φυλής μας και η απόδοσή του σε κάποιο υποθετικό DNA μας είναι ανώφελη. Η Επανάσταση είχε σχεδόν καταπνιγεί, καθώς δύο πανίσχυρες δυνάμεις, Τουρκία και Αίγυπτος, είχαν στραφεί εναντίον μας. Τότε εμφανίσθηκαν οι σωτήρες, οι Μεγάλες Δυνάμεις, Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι και στο Ναβαρίνο μας ελευθέρωσαν. Σωτήρες! Έκτοτε, κυβέρνησαν έντεχνα τη χώρα μας διαμέσου των Ελλήνων πολιτικών, των κομμάτων Αγγλικού, Γαλλικού και Ρωσικού, σύμφωνα με τα συμφέροντά του κάθε «σωτήρα» μας.

Δεύτερη περίοδος. Όταν η κατάσταση έγινε αφόρητη, οι συγκυρίες άλλαξαν, βρέθηκε ικανός ηγέτης και κινητοποίησε μια οργανωμένη ομάδα, το στρατό, για να αλλάξει την κατάσταση. Ο Βενιζέλος, μαζί με το στρατό (Στρατιωτικός Σύνδεσμος) άλλαξε την κατάσταση. Οργάνωσε τους Βαλκανικούς πολέμους χωρίς να ζητήσει την άδεια των Μεγάλων και επεξέτεινε τα σύνορα της Ελλάδας. Έκτοτε έμειναν κυρίαρχοι στην πολιτική σκηνή άμεσα (δικτατορίες) ή έμμεσα (Παπάγος, Πλαστήρας κλπ) οι στρατιωτικοί ως το 1974. Τελικά, παρά τη σωτηριακή δράση τους (βαλκανικοί πόλεμοι, αντιφασιστικός πόλεμος, αντίσταση), ο δικτατορικός χαρακτήρας τους έφερε την καταστροφή με εργαλείο τον εμφύλιο μεταξύ «δημοκρατικού» και «εθνικού» στρατού, ως την εθνική τραγωδία της Κύπρου. Είχε προηγηθεί η Μικρασιατική καταστροφή, που συνέπεσε με την απομάκρυνση του Βενιζέλου από την εξουσία.

Τρίτη περίοδος. Κυριαρχία κομμάτων. Με τη μεταπολίτευση, κυριάρχησαν σημαντικοί πολιτικοί. Ο Καραμανλής πέτυχε να φύγει από την εξουσία αναίμακτα η στρατοκρατία και να μας βάλει στην ΕΟΚ. Ο Παπανδρέου τέλειωσε επίσημα τον εμφύλιο πόλεμο και οργάνωσε τον κομματικό μηχανισμό στην Ελλάδα, με κύριο στόχο την αποτροπή ανακατάληψης της εξουσίας από τους στρατιωτικούς. Ο Μητσοτάκης αντιστάθηκε στο λαϊκισμό. Ο Σημίτης έβαλε στην ΟΝΕ εμάς και Κύπρο, και εκτέλεσε πρωτόγνωρα μεγάλα έργα (Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, Μετρό Αθήνας, Αεροδρόμιο, εθνικές οδούς κλπ). Ο κομματισμός επιτέλεσε τη σωτήρια δράση του και ήδη έχει αρχίσει να βλάπτει σημαντικά τη χώρα.

Κομματοκρατία: Στα πλαίσια του ρεπουμπλικανικού (όχι δημοκρατικού όπως μας παρουσιάζεται) ολιγαρχικού συστήματός μας, ο πολιτικός εκλέγεται από το λαό, προεπιλεγμένος προηγουμένως από ένα κόμμα. Τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του, για να εκλεγούν πρέπει να εξυπηρετήσουν, όχι το δήμο, αλλά ψηφοφόρους. Αρχίζει η πελατειακή σχέση που υπηρετεί προθέσεις και προσπάθειες τόσο των πολιτικών όσο και ομάδων πολιτών, οσοδήποτε αγνές και αν είναι. Η ψήφος «πωλείται» από τους ψηφοφόρους έναντι «εξυπηρετήσεων» που τους κάνουν οι πολιτικοί σε βάρος του συνόλου, ενώ η ανάπτυξη επιβραδύνεται. Οι ίδιοι οι πολιτικοί πουλούν την κομματική υπακοή τους, αλλιώς δεν θα ξαναείναι υποψήφιοι. Τα συμφέροντα των πολιτικών, σε συνδυασμό με την άτυπη εξουσία των ΜΜΕ και των κρατούντων πολιτών, έφεραν την οικονομική υποδούλωση του έθνους στους «εταίρους» μας με την αδυναμία μας να αντισταθούμε σε απειλές κατά της ακεραιότητάς μας από όσους την επιβουλεύονται. Με εξαίρεση ελάχιστους πολιτικούς σαν κάποιους που προανέφερα, που είχαν, έστω υποτυπώδες, όραμα, οι περισσότεροι ή δεν έχουν κανένα ή παρουσιάζουν ένα ψευδοόραμα με πλήρη αναξιοπιστία.

Οι κυβερνήσεις έχουν αλώσει τη Δικαιοσύνη, καθώς οι επικεφαλής των Ανώτατων Δικαστηρίων διορίζονται από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, ενώ η πολιτική έχει αυτοεξασφαλίσει την ασυλία της. Παρά ταύτα, το Συμβούλιο Επικρατείας έχει επανειλημμένα ακυρώσει νόμους των κυβερνήσεων και ο Άρειος Πάγος αποφαίνεται ενίοτε χωρίς να λάβει υπόψη του το πολιτικό κόστος των αποφάσεών του. Αλλά δεν είναι μόνο η επίσημη δικαστική εξουσία. Είναι και ποικίλοι σύλλογοι, δικηγόρων, δικαστών, εισαγγελέων, καθώς και Πανεπιστημιακοί, Νομικοί κλπ. Όλοι αυτοί οι παράγοντες της δικαιοσύνης έχουν μια υποτυπώδη οργάνωση που έχει τις προδιαγραφές για να αντισταθμίσει την παντοδυναμία της κομματοκρατίας. Ήδη υπάρχουν κινήσεις νομικών για αλλαγή του Συντάγματος. Φυσικά, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Μερικοί αδιαφορούν όπως ο περισσότερος κόσμος. Κάποιοι που νοιάζονται προσπαθούν να βρουν ποιος φταίει για να του επιβληθεί η κατάλληλη ποινή, αλλά αυτό δεν μας σώζει. Κάποιοι προσπαθούν να γκρεμίσουν τα κακώς κείμενα, χωρίς να νοιάζονται να οικοδομήσουν άλλα, καλύτερα κείμενα. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που γνήσια προσπαθούν να ονειρευθούν και μετά να σχεδιάσουν την απαραίτητη αλλαγή. Διαφωνούν, αλλά αρχίζουν να μιλούν γι΄ αυτήν. Το ιντερνέτι επιτρέπει τέτοια ανεξάρτητη συζήτηση. Βλέπω ηλεκτρονικές εφημερίδες που ασχολούνται με νέες ιδέες.

Κακά τα ψέματα. Δεν υπάρχουν Μεσσιανικές δυνάμεις. Ούτε ξένοι, ούτε στρατός, ούτε πολιτική, ούτε δικαιοσύνη. Καθενός υποχρέωση είναι. Στην τοπική κοινωνία του, στο χώρο της δουλειάς του, στην αυτοδιοίκηση, Πανεπιστήμια, καφενείο, διαδίκτυο, παντού. Κλιμακώνοντας από ανταλλαγή επιχειρημάτων σε πράξεις, απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια. Πυροδότης μπορεί να γίνει η αύξηση της αποχής στις εκλογές. Προϋπόθεση είναι η ύπαρξη Οράματος, Σχεδίου: Τι κάνομε μετά; Δημιουργία Σχεδίου είναι πρώτιστα η αποστολή όσων ανέφερα και όποιων άλλων σκεπτόμενων πολιτών. Η συναίνεση "Φιλικών Εταίρων" για γενναία αναθεώρηση του Συντάγματος που μεταφέρει την εξουσία στο λαό είναι η αρχή της λύσης. Η ανατρεπτική δράση χωρίς σαφή σκοπό οδηγεί σε ανεξέλεγκτα αποτελέσματα.