BLADE RUNNER 2049 (2017) του Denis Villeneuve

Το «Blade Runner 2049» είναι μια κινηματογραφική εμπειρία. Ο σπουδαίος Denis Villeneuve («Άφιξη», «Sicario», «Μέσα από τις φλόγες») παίρνει τα ηνία από τον Ridley Scott (εκτελεστικό παραγωγό εδώ) και επεκτείνει τις ιδέες και τις ερωτήσεις που τέθηκαν στο πρωτότυπο του 1982: Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος; Και είναι ο  άνθρωπος καλύτερος από ένα ανθρώπινο ρομπότ που είναι παραγωγικό και στοχαστικό και έχει συναισθήματα, επιθυμίες και φιλοδοξίες όπως και οποιοσδήποτε άλλος; Σε ένα σημείο της ταινίας αναφέρεται η φράση «όλοι ψάχνουμε για κάτι πραγματικό». Και τελικά αυτό είναι το Blade Runner 2049:  έκκληση για ανθρώπινη επικοινωνία σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία, αντί να μας φέρνει πιο κοντά, μας έχει απομονώσει περισσότερο.

Στο περίβλημα και στον πυρήνα του το φιλμ παραπέμπει στο πρώτο «Blade runner», αλλά και σε επιρροές όπως το «The terminator» του Cameron, το «A. Ι. .artificial intelligence» του Spielberg, το «The dark knight» του Nolan, το «Wall-e» του Andrew Stanton το «Her» του Spike Jonze αλλά και το «Stalker» του Tarkovsky.

O Thomas Sotinel της «Monde» υμνεί χωρίς περιστροφές το φιλμ: «…Τα τμήματα του πληθυσμού, που είναι σε εξαθλιωμένη κατάσταση, περιβάλλονται από ερήμους και ρημαγμένα κτίρια, τα οποία εκτείνονται ανατολικά προς το Λας Βέγκας, εικόνες από την κόλαση που επικράτησε  στη Γη. Εκεί  είναι όπου ο Κ. συναντά τον Deckard.  Αυτό που διαδραματίζεται μεταξύ τους αφήνει την ίδια γεύση του ημιτελούς, την ίδια θλίψη όπως και το υπόλοιπο αυτής της ταινίας που είναι σαν ένα requiem  για μια ανθρωπότητα τυφλωμένη από οίηση. Σε ένα ρυθμό του adagio, που διακόπτεται από εκρήξεις βίας, ο Villeneuve έχει τη γενναιοδωρία να προσφέρει το αντίδοτο σε αυτή  την απελπισία, σύμφωνα με ένα θεραπευτικό πρωτόκολλο που είναι αντάξιο του Φίλιπ Κ. Ντικ: εξωραΐζει αυτές τις τελευταίες μέρες με μια φοβερή λάμψη, αναπτύσσει τη φρίκη με μια υπέροχη νωχελικότητα. Στο  βάθος αυτής της ατελείωτης ταινίας, ο θεατής υπνωτισμένος, εκστασιασμένος, χάνει την επιθυμία να βγει από την αίθουσα.»

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Peter Bradshaw της «Guardian»: «…Ο σχεδιασμός της παραγωγής από τον Dennis Gasner και η κινηματογράφηση του Roger Deakins είναι εκπληκτικές δουλειές, όπως και η ηλεκτρονική μουσική των Benjamin Wallfisch και Hans Zimmer, οι οποίες δίνουν την ηλεκτρική ατμόσφαιρα: το άγχος, την ένταση, το θόρυβο της μηχανής. Είναι ένα απίστευτα γοητευτικό παραμύθι. Στην κινηματογραφική αίθουσα η προβολή του παίρνει άλλη διάσταση, αφήνει μία πικρή γεύση στο κινηματογραφικό αισθητήριο του θεατή».

Όμως το φιλμ δεν είναι αριστούργημα , έχει και τρωτά σημεία, με βασικότερο  την ανισορροπία ανάμεσα στον οπτικό εντυπωσιασμό και την σεναριακή ισχνότητα, που αφήνει κενά διαστήματα γυμνά από πλοκή. Ο Villeneuve εικονογραφεί καθηλωτικά  την δυστοπική και πεσιμιστική περιρρέουσα ατμόσφαιρα  αλλά υστερεί στην βαθύτερη κατάδυση στον θεματικό πυρήνα και σε σοβαρά ζητήματα σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, τη δουλεία, την προσωπική ταυτότητα και τη φύση του Θεού. Παρόλα αυτά η συνολική  αποτίμηση είναι θετική. Το φιλμ επιβάλλεται με τον όγκο του, την εικαστική του λαμπρότητα, τις εξαίρετες ερμηνείες των R. Gosling, H. Ford, J. Leto.  Άλλωστε το επίπεδο στο οποίο ο εξαίρετος δημιουργός τολμά να εκφραστεί αποτελεί την καλλιτεχνική "οροφή" του κινηματογράφου.