ΥΠΟ- Ή ΥΠΕΡ-ΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γεννιόμαστε, ωριμάζομε, πεθαίνομε. Τα παιδιά στις πρωτόγονες κοινωνίες είναι πολλά, οι ενήλικες λιγότεροι, οι γέροι ελάχιστοι. Στη δημογραφία μιας αναπτυγμένης χώρας, θα δούμε, αντίθετα, λίγα παιδιά, περισσότερους ενήλικες και πολλούς γέρους που γερνώντας λιγοστεύουν, αλλά φθάνοντας σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες από εκείνες στους υπανάπτυκτους λαούς.

Από τη Ρωμαϊκή εποχή είχε υποστηριχθεί ότι η αύξηση του πληθυσμού πάνω στη γη σημαίνει πως σε λίγο, δεν θα μπορεί να τραφεί και θα πεθάνουν όλοι. O Malthus διατύπωσε με επιστημονικό τρόπο τους νόμους που διέπουν τον υπερπληθυσμό. Οι Κασσάνδρες διαψεύσθηκαν. Η γη τρέφει σήμερα αφάνταστα περισσότερους ανθρώπους από όσους στη Ρωμαϊκή εποχή και αυτοί ζουν πολύ περισσότερο. Ωστόσο, ό,τι μπορεί να γίνει, κάποτε, άγνωστο πότε, θα γίνει (Νόμος Murphy).

Η γη τόσο περισσότερο αποδίδει καρπούς, όσο περισσότεροι άνθρωποι τη φροντίζουν. Αν μείνει ένας τόπος έρημος, θα εξελιχθεί αυτόματα είτε σε έρημο είτε σε ζούγκλα, δύο συνθήκες ακατάλληλες για την επιβίωσή μας. Ωστόσο, αυτή η αρχή έχει όρια. Αλλά αυτά τα όρια μπορούν να επεκτείνονται με την τεχνολογία. Τίποτε δεν εμποδίζει να πάει γλυκό νερό στη Σαχάρα και να μετατρέψει την έρημο σε παράδεισο. Και οι ατέλειωτες πηγές ενέργειας, άνεμοι, ήλιος, κύματα, θάλασσα (που έχομε άφθονες στον τόπο μας) μπορούν να προσφέρουν πολλά. Ό,τι καλό μπορεί να γίνει, κάποτε θα γίνει (Murphy). Ωστόσο, έχει προκύψει άλλο πρόβλημα, η διάθεση των απορριμμάτων. Από τον καιρό του Αδάμ, η οικονομία ταλαντώνεται. Από μια φάση λιτότητας, νηστείας, απαγόρευσης της λήψης κάποιας τροφής, στην κατανάλωση, στην πασχαλιά, στη διάρκεια της οποίας οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώνουν, ενώ αποτρέπεται η υπερπαραγωγή που σημαίνει εξάντληση των φυσικών πόρων και επιτρέπεται η ανακύκλωση. Αν νηστεύαμε όλοι διαρκώς το κρέας, τα κοπάδια θα πολλαπλασιάζονταν ανεξέλεγκτα, θα έτρωγαν όλο το χορτάρι στο λιβάδι και τελικά όλα θα ψοφούσαν. Σήμερα η ρύπανση της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα έχει φθάσει σε οριακό σημείο. Χωρίς έγκαιρα μέτρα, το τέλος της ζωής πάνω στον πλανήτη θα επέλθει σε 100 χρόνια από τώρα περίπου. Τα περιθώρια για να δράσουμε αποτρεπτικά είναι λίγα μόλις χρόνια. Επομένως δεν μπορούμε να παράγουμε ανεξέλεγκτα για να τρεφόμαστε. Οφείλει να τεθεί περιορισμός στον υπερπληθυσμό.

Υπάρχει και άλλη μια παράμετρος. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως όταν θα μπορούν οι επιθυμίες μας να ικανοποιούνται αυτόματα, θα πάψουν να χρειάζονται δούλοι. Η σύγχρονη επιστήμη προχωρεί ακάθεκτη στον αυτοματισμό. Οι επιθυμίες μας υπηρετούνται με λιγότερους "δούλους" ή, έστω, εργαζόμενους. Ναι, αλλά αν στην αρχαιότητα καταργούσαν τη δουλεία, πώς οι δούλοι θα επιβίωναν; Οι δούλοι δούλευαν και οι "δεσπότες" σκέφτονταν συντηρώντας δούλους. Σήμερα, αν οι μηχανές κάνουν ό,τι θέλομε χωρίς εργαζομένους, πώς θα επιβιώσουν οι άνεργοι "εργαζόμενοι";

Και ερχόμαστε στο δύσκολο μέρος, στον τόπο μας. Πριν από 2-3 γενιές τα ζευγάρια γεννούσαν πολλά παιδιά (ο παππούς μου είχε κάνει 10, από τα οποία μόνο 5 ξεπέρασαν την παιδική ηλικία). Σήμερα, χάρη στην επιστημονική πρόοδο, η παιδική θνησιμότητα έχει μειωθεί πολύ. Αντισταθμιστικά, έχει μειωθεί σημαντικά η γεννητικότητα. Κάθε ζευγάρι πια γεννά κατά μέσον όρο 1,3 παιδιά. Δεν χρειάζεται πολλή σοφία για να καταλάβουμε πως αν 2 άτομα γεννούν 1,3 παιδιά, ακόμη κι αν όλα επιβιώνουν, ο πληθυσμός μας σταθερά θα μειώνεται ως τον αφανισμό του. Να δοθούν λοιπόν κίνητρα για να ξανααυξηθεί η γεννητικότητα. Όμως σήμερα τα παιδιά μόλις μεγαλώσουν, δεν πεθαίνουν μεν, αλλά μεταναστεύουν. Δημογραφικά το ίδιο κάνει. Η ανεπάρκεια της πατρίδας μας και ο αυτοματισμός δεν αντέχουν περισσότερους νέους εργαζόμενους. Κι όμως περί τους 10% των κατοίκων της χώρας μας είναι παντός είδους αλλοδαποί. Για να επιβιώνουν αυτοί εδώ, σημαίνει πως ο τόπος μας αντέχει αυτό τον πληθυσμό. Παράλληλα, ενώ οι Ευρωπαίοι υποφέρουν από μείωση της γεννητικότητας, οι Αφροασιάτες πολλαπλασιάζονται όπως πριν από 3-4 γενιές οι Ευρωπαίοι. Δεν μπορούν να επιβιώσουν στον τόπο τους κι έρχονται σε μας, που δεν μπορούμε να συντηρήσουμε τους δικούς μας απογόνους. Εμείς δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τη γεννητικότητα των Αφροασιατών. Με ατομικές βόμβες, θα μειώσουμε τον πληθυσμό τους, αλλά τέτοια μείωση, πέρα από τη βαθιά απανθρωπιά της, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αύξηση της γεννητικότητάς τους. Ο αυτοπεριορισμός εφαρμόσθηκε στην Κίνα για μερικές δεκαετίες, με μέσα όχι πολύ παραδεκτά. Φυσικά, ένα κράτος μπορεί να εφαρμόσει κίνητρα για μεγαλύτερη ή μικρότερη γεννητικότητα, μικρότερη ή μεγαλύτερη μετανάστευση προς ή από τη χώρα του κι αυτά μπορούν να ποικίλλουν από υποχρεωτικά ως απλώς προτρεπτικά.

Σε ένα άρθρο του ο Γιώργος Στείρης αναλύει τρεις θέσεις, μια δεξιά-εθνικιστική, μια αριστερή και μια φιλελεύθερη. Η δεξιά θέση στηρίζεται στην ανάγκη να επιβιώσει η κληρονομικότητα της Ελληνικής φυλής. Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε τη δομή του DNA των προγόνων μας, αλλά μπορούμε να το συγκρίνουμε μεταξύ λαών που ιστορικά υπήρξαν Έλληνες, π.χ. γηγενών και Μικρασιατών προσφύγων από τη μια με λαών γειτονικών π.χ. Τούρκων. Φαίνεται ότι υπάρχουν στατιστικές διαφορές, αλλά χρειάζεται περισσή προσοχή στην ερμηνεία τους, διότι αφενός δεν σημαίνει ότι έχει μείνει αναλλοίωτη η Ελληνική κληρονομικότητα, ενώ αφετέρου η ταυτότητα ενός λαού στηρίζεται στη συμπεριφορά του, στην παιδεία του μάλλον παρά στη φύση του (Ισοκράτης). Η φιλελεύθερη εκδοχή στηρίζεται στα οικουμενικά δικαιώματα και στο όνειρο μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Άρα η μετανάστευση από τις υπεργεννητικές στις υπογεννητικές περιοχές λύνει το πρόβλημα. Η αριστερή θεώρηση στηρίζεται στον ανθρωπισμό, ιδωμένο από τη σκοπιά των μη προνομιούχων. Οι πληθυσμιακές αλλαγές αντιμετωπίζονται στο επίπεδο της ανθρωπότητας και συνδέονται με την οικολογία. Προέχει η απροϋπόθετη φιλοξενία των επήλυδων. Η πολυπολιτισμικότητα είναι κέρδος.

Η φιλελεύθερη και η αριστερή θεώρηση σκοντάφτουν στην πραγματικότητα. Η εισροή προσφύγων οδηγεί στην επέλαση της ακροδεξιάς και στον περιορισμό του κοινωνικού κράτους. Οι πρόσφυγες δεν είναι πρόθυμοι να ενταχθούν στην κοινωνία υποδοχής.

Από τα παραπάνω γίνεται προφανές ότι προέχουν ο έλεγχος της υπεργεννητικότητας στον Τρίτο Κόσμο και η αφομοίωση των επήλυδων. Στη Δύση η μείωση της γεννητικότητάς ήλθε με την αναβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης. Αυτό οφείλει να προωθήσει η Δύση στον υποανάπτυκτο κόσμο. Όταν το προσδόκιμο επιβίωσης στον τόπο τους είναι δεκαετίες μικρότερο από ότι στον αναπτυγμένο, οι τριτοκοσμικοί θα προσπαθήσουν να εγκατασταθούν εκεί όπου θα ζουν περισσότερο. Παράλληλα, μια προσεκτική παιδεία μπορεί να συνεισφέρει στην αφομοίωση των πληθυσμών μέσα σε λίγες γενιές. Προφανώς, η αποπομπή των προσφυγόπουλων από τα σχολεία δεν βοηθά στην ανάπτυξη της επιθυμητής για εμάς παιδείας τους.