Υποκρισία ή Σύγχυση;

Αφού θέλεις κοινοκτημοσύνη, υποκριτή αριστερέ, μοίρασε ό,τι έχεις στους άλλους και άσε ήσυχους εμάς τους άλλους που δεν τη θέλομε. Όμως αυτός δεν προτρέπει να μοιράσει ο καθένας μας στους άλλους ό,τι έχει, αλλά να γίνουμε όλοι ιδιοκτήτες όλων των κτημάτων. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

Αφού θέλεις, υποκριτή πονόψυχε, να περιθάλπουμε τους πρόσφυγες/μετανάστες, πάρ΄ τους εσύ στο σπίτι σου, περίθαλψέ τους κι άσε ήσυχους εμάς τους άλλους που δεν τους θέλομε. Όμως αυτός προτρέπει να υπάρχει περίθαλψη για όποιον τη ζητά στον τόπο μας, όχι να προσφέρει οποιοσδήποτε τη δική του. Να έχουμε όλοι, γέροι, ανήμποροι, κι αυτοί, στέγη, δυνατότητα εργασίας, παιδεία για τα παιδιά μας, υγεία, μέριμνα. Σ΄ αυτό, θα συμβάλουν οι πρόσφυγες/μετανάστες εργαζόμενοι για το κοινό καλό. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

Αφού θέλεις να φοράμε μάσκα, υποκριτή νομοταγή, να εμβολιαζόμαστε, να είμαστε ασφαλισμένοι όταν οδηγούμε, φόρα εσύ τη μάσκα, κάνε εσύ τα εμβόλια, πλήρωνε εσύ τον ασφαλιστή σου κι άσε ήσυχους εμάς τους άλλους που δεν θέλομε. Όμως αυτός δεν προτρέπει να υπερασπίζεται καθένας τον εαυτό του, οι ασφάλειες δεν μας κάνουν άτρωτους. Απαιτεί όμως να μειώνουμε όλοι του κινδύνους να προκαλέσουμε άθελα ζημιά στους άλλους με τις δραστηριότητές μας. Μάσκα όχι τόσο για να προστατευθώ, αλλά για να μην μεταδίδω στους άλλους τον ιό που άθελά μου του εκτοξεύω, αν είμαι φορέας του. Χωρίς μάσκα, εκούσια τους απειλώ. Έτσι κι εγώ προστατεύομαι διττά, και διότι έχω ασπίδα, και διότι εμποδίζονται οι άλλοι να έχουν δόρυ. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με επιστημονικά τεκμηριωμένους εμβολιασμούς. Το ίδιο ισχύει και για την ασφάλεια αυτοκινήτου· αν θέλω το ασφαλίζω για να επιδιορθώσω όποια ζημιά μου επενεχθεί με οποιονδήποτε τρόπο, αν δεν θέλω δεν το κάνω. Αλλά απαιτώ να είναι όλοι οι οδηγοί ασφαλισμένοι, ώστε αν κάποιος μου προξενήσει ζημιά, αυτή να μπορεί να διορθωθεί είτε έχει τις οικονομικές δυνατότητες ο οδηγός που έφταιγε είτε όχι. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου.

Αφού θέλεις, υποκριτή προοδευτικέ, να πηγαίνουν τα παιδιά σε δημόσιο σχολείο, στείλε και τα δικά σου εκεί και όχι σε πανάκριβο ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα. Μα αυτός δεν θέλει να πηγαίνουν τα παιδιά σε δημόσιο ή σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά όλα τα δημόσια σχολεία να έχουν επίπεδο σαν εκείνο του πανάκριβου ιδιωτικού.

Αφού θέλεις να κατοικηθούν τα ξερονήσια μας, υποκριτή Σιδερή, πήγαινε εσύ πρώτα. Μα εγώ δεν ζητώ να πάνε άνθρωποι στην ερημιά, αλλά να πάψουν να είναι ερημιές, δημιουργώντας οικονομικές παραγωγικές μονάδες, εκμεταλλευόμενες τους ανέμους, τον ήλιο, τα κύματα, τη θάλασσα. Μόνος μου δεν μπορώ να το κάνω.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα σαν τα παραπάνω. Και σημαίνουν μια υποχρεωτική επιβολή του κράτους πάνω σε όλους. Ακόμη και με χρήση βίας. Και είναι δίκαιο. Όταν η ωφέλεια δεν αφορά κάποιο άτομο, αλλά είναι διάχυτη σε όποιον λάχει, το σύνολο πρέπει να υποστεί την επιβολή. Στην απλούστερη μορφή της είναι η φορολόγηση των πολιτών. Και τώρα προκύπτει το πρώτο ερώτημα. Πώς ιεραρχούνται όλες οι παραπάνω ωφέλειες για το σύνολο; Τη θέλομε οι περισσότεροι την κοινοκτημοσύνη; τη θέλομε την υποδοχή των προσφύγων/μεταναστών με την προσφορά τους, όπως στην οικιακή βοήθεια, ιδίως για τους υπερήλικες και αναπήρους, στις αγροτικές εργασίες και σε όσες δουλειές εμείς περιφρονούμε να εκτελέσουμε; Τη θέλομε την προστασία από πανδημίες, την αποκατάσταση μετά από ζημιές προσωπικές και σε περιουσίες, ζημιές που μας προκαλούν άθελά τους οι τυχόντες οδηγοί; Τη θέλομε την προστασία των συνόρων μας από ανεπιθύμητους ενόπλους; Τη θέλομε την άριστη παιδεία για όλους; Τη θέλομε την άριστη προσφορά υγείας σε όλους; Τη θέλομε την ανάπτυξη της περιφέρειας; Και τη μέριμνα για τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους; Αν τα οικονομικά μας είναι πολύ στριμωγμένα, σε κάποια από αυτά θα πρέπει να κάνουμε αβαρίες, ιεράρχηση. Ποια θα είναι αυτά; Προφανώς η ιεράρχηση δεν μπορεί να απαντηθεί από εξουσιοδοτημένους προεπιλεγμένους αντιπροσώπους μας, διότι αυτοί ανήκουν στις πιο ασφαλείς πληθυσμιακές ομάδες, σ΄ αυτές που χρησιμοποιούν τα προνομιακά κοινωνικά μέσα. Πρέπει να τα απαντήσει άμεσα ο ίδιος ο λαός. Και ακολουθεί το δεύτερο ερώτημα. Τίποτε δεν γίνεται τσάμπα. Το κράτος δεν είναι μια μηχανή που παράγει λεφτά. Όλοι θα ωφεληθούν το ίδιο από τέτοια μέτρα σαν τα παραπάνω. Τα μέτρα έχουν κόστος οικονομικό δυσβάστακτο. Ποιος θα το επωμισθεί; Μα αφού όλοι, βασιλείς και στρατιώτες, πένητες και πλούσιοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί, όλοι εξίσου ωφελούνται, θα πρέπει και όλοι εξίσου να το επωμισθούν. Όμως, η αφαίρεση των ίδιων δυνατοτήτων εξίσου από άνισους ανθρώπους, αυξάνει την ανισότητα. Αν αφαιρέσω το ίδιο 5 από το φτωχό 10, και από το πλούσιο 100, μετά την αφαίρεση, το φτωχό 10, το δέκατο του 100, θα μείνει με 5, που είναι το εικοστό σχεδόν των 95 που μένουν από τα πλούσια 100. Όλες όμως οι γενικευμένες απειλές είναι τόσο μεγαλύτερες εξίσου για όλους, όσο μεγαλύτερη είναι η ανισότητα. Η ανισότητα, επομένως, δεν επιτρέπεται να μεγαλώνει, διότι αυξάνει τους κινδύνους εξίσου για όλους, ακόμη και για αρχηγούς κρατών, όπως η απειλή των ιών. Και Johnson καi Trump. Από την άλλη, ο πλούτος μπορεί να είναι είτε αποκρυσταλλωμένος θησαυρός είτε ζωντανό κεφάλαιο που τίκτει τόκο. Οποιαδήποτε επιλογή μας δεν επιτρέπεται να θίγει το κεφάλαιό μας. Οι θησαυροί πάλι χρειάζονται για ώρα ανάγκης.

Τα δύο ερωτήματα που έθεσα είναι ποσοτικά, όχι ποιοτικά. Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την προστασία μας είναι ποιότητα στη ζωή μας. Όμως το μέγεθος της ανάγκης τους και το κόστος τους είναι ποσότητα. Στις ποσότητες υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα συμβιβασμών. Τέτοιοι συμβιβασμοί δεν μπορούν να γίνονται από άρχοντες προεπιλεγμένους πριν από εμάς για εμάς, έστω και αν εμείς διαλέγουμε κάποιους από τους προεπιλεγμένους. Πρέπει να γίνεται από τον απροκατάληπτο λαό. Μόνο η δημοκρατία παρέχει τέτοιες δυνατότητες. Η αμετάκλητη απόφαση του λαού με ένα δημοψήφισμα είναι η πιο αξιόπιστα "ορθή" (δηλαδή αποδεκτή) απόφαση, αλλά δεν επιτρέπει διαβούλευση και μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη στο μέλλον. Απαντά σε μια ερώτηση με ένα ναι ή ένα όχι. Εναλλακτικά, η δημοκρατία παρέχει τη δυνατότητα για στατιστικά ορθή απόφαση μετά από διαβούλευση, αλλά με μετρητές πιθανότητες τυχαίου σφάλματος, με κληρωμένους βουλευτές. Σαν τη βουλή των προγόνων μας.

Αφού θέλεις να είσαι Έλληνας, υποκριτή Ελληναρά, εκείνους να μιμηθείς.