Προσωπική ή Πολιτική Ασυνέπεια

Στα πλαίσια της μοναρχίας και της ολιγαρχίας υπάρχουν δύο ειδών αντιπαραθέσεις. Μία είναι των υποστηρικτών του καθεστώτος εναντίον των άλλων δύο από τα 3 (μοναρχία, ολιγαρχία, δημοκρατία). Η άλλη είναι μεταξύ διεκδικητών της εξουσίας και αφορά μόνο τα δύο καθεστώτα, μοναρχία, ολιγαρχία. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει ανταγωνισμός για την εξουσία, αφού σε όλους, εκπεριτροπής, είναι εξίσου προσιτή. Στις μοναρχίες είναι συχνοί οι φόνοι μεταξύ υποψήφιων μοναρχών, συχνά αδελφοκτονίες, από τη μυθολογική περίοδο ως σχετικά πρόσφατα. Θυμίζω Ετεοκλή και Πολυνείκη, τις πάνω από 80 αδελφοκτονίες που αναφέρονται στην Οθωμανική Δυναστεία. Λιγότερες ίσως, αλλά δεν απουσιάζουν, οι συγγενοκτονίες στις δυτικές δυναστείες. Στις ολιγαρχίες οι δολοφονίες είναι λιγότερες, καθώς ο αριθμός των υποψηφίων για την εξουσία είναι αρκετά μεγάλος. Ωστόσο τα χτυπήματα των αντιπάλων, συχνά "κάτω από τη ζώνη", είναι συχνά. Η ιστορική εμπειρία έχει αναδείξει επιτυχείς περιόδους με κάθε πολίτευμα, ανάλογα και με τον ορισμό της επιτυχίας, χωρίς να καταλήγει σε πανθομολογούμενη υπεροχή του ενός ή του άλλου.

Είναι αναμενόμενες οι αντιπαλότητες σε όλα τα πολιτεύματα, όπως αναφέρθηκε. Σε μια ευνομία, τα χτυπήματα είναι επιχειρήματα που αποδεικνύουν πως ο υποψήφιος για το θρόνο στη μοναρχία, το υποψήφιο κόμμα για την εξουσία στην ολιγαρχία ή το πολίτευμα της δημοκρατίας είναι καλύτερο, έστω καταλληλότερο, για την παρούσα κατάσταση, ενώ οι αντίπαλοι είναι χειρότεροι. Καθώς, όμως, όπως αναφέρθηκε, δεν ισχύουν επιχειρήματα με καθολική ισχύ για την προτίμηση εξουσίας, συχνά γίνεται καταφυγή σε ύπουλα πλήγματα κατά των φορέων της όποιας ιδεολογίας. Ζούμε σε μια ολιγαρχική κοινωνία με ποικίλα ονόματα. Τη λέμε "δημοκρατία", ενώ δεν είναι, είναι ολιγαρχία που, σωστά διεθνώς ονομάζεται ρεπούμπλικα (Hellenic republic). Η Ρωμαϊκή res publica δεν ήταν δημοκρατία σαν την Αθηναϊκή, αφού στο Ρωμαϊκό σύστημα οι άρχοντες εκλέγονταν μεταξύ προεπιλεγμένων, ενώ στο Αθηναϊκό κληρώνονταν μεταξύ του συνόλου των πολιτών. "Λέγω δ΄ οἷον δοκεῖ δημοκρατικὸν μὲν εἶναι τὸ κληρωτὰς εἶναι τὰς ἀρχὰς, τὸ δ΄ αἱρετὰς ὀλιγαρχικὸν" (Αριστοτέλης). Έτσι, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη είναι συχνά μεταξύ αντίπαλων κομμάτων. Το πιο συχνό και λαϊκίστικο είναι, αντί να τεκμηριώνουμε ότι "η αντίπαλη ιδεολογία είναι χειρότερη και η δική μας καλύτερη", να αναδεικνύουμε την κακοήθεια των προσώπων που υποστηρίζουν την αντίθετη ιδέα. Να κάποια παραδείγματα.

Οι κομμουνιστές υποστηρίζουν τη δημόσια παιδεία και υγεία. Στέλνουν όμως τα παιδιά τους στα πιο ακριβά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και, όταν αρρωστήσουν, πηγαίνουν σε ιδιωτικές κλινικές. Αυτό είναι γεγονός, πολλές φορές. Όμως είναι ανέντιμο χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Ο κομμουνισμός δεν ισχυρίζεται πως πρέπει να προτιμούμε τα δημόσια από τα ιδιωτικά ιδρύματα. Λέει, ότι τα δημόσια πρέπει να προσφέρουν ύψιστου επιπέδου υπηρεσίες (παιδεία ή υγεία εν προκειμένω) προσιτά εξίσου σε όλους. Από τη στιγμή που αυτό δεν ισχύει στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, φυσικό είναι να προτιμήσει κάθε κομμουνιστής τα καλύτερα εκπαιδευτήρια και νοσηλευτήρια για τον εαυτό του και τα παιδιά του. Άλλο παράδειγμα. Βουλευτές αριστερού κόμματος αγοράζουν βίλλες, κότερα, και ζουν ζωή χαρισάμενη, κερδίζοντας μάλιστα χρήματα από αυτές τις μπίζινες. Αυτό δεν συμβιβάζεται με τις διακηρύξεις τους. Φυσικά καμιά αντίφαση δεν υπάρχει. Ο κομμουνισμός δεν λέει να μοιράσουμε τις περιουσίες μας σε όλο τον κόσμο. Λέει οι περιουσίες όλων να είναι ιδιοκτησίες όλων. Και ό,τι έχω τώρα να ανήκει σε όλους και ό,τι έχουν όλοι να ανήκει και σε μένα. Εδώ γίνεται σκόπιμη σύγχυση με το Χριστιανισμό. Ο Χριστός είπε στον πλούσιο "εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι". Βέβαια, υποστήριξε την κοινοκτημοσύνη των αγαθών, που την εφάρμοσαν οι πρώτοι Χριστιανοί, αλλά, παρά τις ομοιότητες με τον Κομμουνισμό ως προς αυτό, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οι επιφέροντες χτυπήματα κάτω από τη ζώνη μ΄ αυτό τον τρόπο στους αριστερούς, τους κατηγορούν για προσωπική και πολιτική ασυνέπεια, διότι δεν εφαρμόζουν τις Χριστιανικές εντολές, ενώ είναι Κομμουνιστές. Παράλληλα τους κατηγορούν για αντίχριστους!

Όταν ζω σε ένα πολίτευμα με το οποίο δεν συμφωνώ, προσπαθώ να το αλλάξω. Δεν απειθαρχώ στους νόμους του, διότι αυτό θα συνεπαγόταν νόμιμη κρατική βία σε βάρος μου. Δεν ξενιτεύομαι για να ζήσω σε έναν άλλο τόπο που έχει καθεστώς σαν αυτό που ονειρεύομαι, για να είμαι συνεπής. Εγώ δεν ονειρεύομαι να ζήσω αλλού, για ένα άλλο καθεστώς, αλλά να ζήσω στον τόπο μου που αγαπώ, που λατρεύω και είμαι έτοιμος να δώσω και τη ζωή μου γι΄ αυτόν, ενώ αγωνίζομαι να το αλλάξω, να βελτιώσω τους νόμους του με κάθε δυνατό μέσο, όχι να απειθήσω στους νόμους του. Διότι, αν με το καλό, πετύχαινα να φέρω το ονειρεμένο μου καθεστώς στον τόπο μου, θα έκανα κάθε προσπάθεια να πειθαρχούν όλοι στους νόμους του.

Κακά τα ψέματα, το δίκαιο του ισχυροτέρου πάντοτε ισχύει στην πράξη. Και ισχυρή σε κάθε καθεστώς είναι η εξουσία, η μόνη που διαθέτει το νόμιμο δικαίωμα να ασκεί βία. Το νόμιμο, ωστόσο, δεν είναι υποχρεωτικά και ηθικό. Ηθικό σημαίνει σύμφωνα με τη βούληση της κοινωνίας, ενώ νόμιμο, σύμφωνα με τη βούληση των αρχόντων. Η βούληση της κοινωνίας όμως είναι αρκετά ασαφής, δεν είναι η βούληση του καθενός, και διασαφηνίζεται συνήθως ως η επικρατούσα μεταξύ του συνόλου, εκφραζόμενη από την πλειοψηφία των πολιτών. Καθώς η βούληση του λαού αλλάζει, αλλά οι νόμοι, γραπτοί, μένουν, η συχνή εναλλαγή αρχόντων παρέχει κάποια λύση στο πρόβλημα. Σ΄ αυτό το σημείο όμως υπάρχει άλλη μια απάτη του ολιγαρχικού συστήματος που μας διέπει. Όταν δεν μας αρέσει κάτι, διαμαρτυρόμαστε και δεχόμαστε το ευλογοφανές, αλλά ψευδές, επιχείρημα που μας δείχνει ασυνεπείς: "Σεις τους εκλέξατε τους βουλευτές και υπουργούς. Γιατί διαμαρτύρεστε;" Άλλη μια πονηρή εξαπάτηση. Δεν τους εκλέξαμε εμείς. Τα κόμματά τους τούς είχαν προεκλέξει· εμείς απλώς ψηφίσαμε κάποιους από τους προεπιλεγμένους. Είναι σα να αποστομώνουμε τον θανατοποινίτη που οδεύει διαμαρτυρόμενος προς την ηλεκτρική καρέκλα: "εσύ τη διάλεξες", ενώ του είχε τεθεί προηγουμένως η επιλογή: "Τι προτιμάς, αγχόνη ή ηλεκτρική καρέκλα;" Η επιλογή μεταξύ προεπιλεγμένων είναι όμως επικίνδυνη. Το διακήρυξε ο Αριστοτέλης: "Ἒχει δὲ καὶ περὶ τὴν αἳρεσιν τῶν ἀρχόντων τὸ ἐξ αἱρετῶν αἱρετούς ἐπικίνδυνον".

Το κόστος της αλλαγής πολιτεύματος είναι τεράστιο, συνήθως πολύ αίμα. Κανένας δεν είναι βέβαιος αν το πολίτευμα που θα προκύψει (αν η προσπάθεια ευοδωθεί), θα ικανοποιεί. Τουλάχιστον, ας αποφεύγουμε τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.